21.
ՀԻՒՂԻՆ
ԱՇՈՒՆԸ
Այծամարդեր
հովին
քընարն
են
կապտեր,
Ու
պարտէզին
մէջ
անդադար
կը
զարնեն
Խառնանըւագ
եղանակ
մը
խօլական,
Որուն
ջուրն
ալ
կը
խառնէ
մերթ
իր
կերկեր:
Շահպրակները
մընացեր
են
առանձին,
Լըճակին
շուրջ,
թաղարներու
մէջ
թիթեղ,
Ուր
կայլակ
մը
կ'իյնայ
կարմիր,
ամէն
հեղ
Որ
հովն
անխիղճ
ենթարկէ
ծառն
իր
ցունցին:
Հիւղն
աներազ
կու
լայ
ժըպիտ
մը
դաժան.
Պատուհաններն`
անվարագոյր,
անթաղար,
Տժգոյն
բաղձանքն
ունին
լոյս
ու
կապոյտի:
Ու
ցաւագին
եւ
անթարթիչ
զերթ
կոպեր,
Ուր
անծաղիկ
աշնան
մը
թուխպը
խաղար`
Հոն
անանուն
թախծութիւն
մը
կը
փթթի:
Բայց,
երիզուած
ժապաւէնով
ճառագայթ`
Ամպերու
գորշ
վիժակներուն
ետեւէն`
Կ'երեւայ
բիլ
շարեշապիկ
մը
անգայտ`
Որ
երազել
կու
տայ
հիւղին,
ոսկեղէն
Պերճութիւնը
նոր
գարունի
մը
կոյսին…