17.
ԳԱՐՆԱՆ
ՀԻՒՂԸ
Դաշտին
գոգը`
արահետի
մը
եզերք`
Հիւղակ
մը
կայ
կանանչներով
ողողուած.
Իր
առջեւէն
կ'անցնի
ամէն
տըւարած,
Ճնճղուկներուն
կը
կարկաջէ
հոն
խմբերգ,
Ու
տատրակներն
ալ`
ծիածան
ուլերով`
Քմշոտ
գիծ
մը
կը
գըծեն
շուրջն
երազէ:
Ու
պորերը,
խոշոր
շարժուն
շուշաններ`
Կ'երազեն
մէջն
աւազանին
տաղին
զով,
Ուր
ծորակին
մեներգն
անվերջ
կը
վազէ:
Մասրենիներ,
վարդենիներ,
մորիներ
Հոն,
ձեռքձեռքի,
դարձպար
մըն
են
բոլորեր.
Ծաղկանոյշներ,
ապրիմմեռնիմ,
մանիշակ`
Բուռ
բուռ
բերեր
որմերուն
տակ
են
ցաներ:
Թաղարներէն
մեխակի
հոյլ
մ'աչուըներ
Կը
ժպտերգեն
հիւղին
հրճուանքն
անապակ:
Օ՜հ,
գաղջ
աւիշն`
որ
չորս
կողմէն
կը
պոռթկայ`
Ընձիւղներով,
շաքիլներով
անհամար.
Օ՜հ,
արեւոտ
խայտա՜նքն
արբուն
աղջըկայ`
Որ
կը
զեղու
բորբոք,
արբշիռ
ու
յիմար,
Կուրծքէն
գարնան`
որ
թեւերովն
իր
բաղեղ`
Տարփո՜տ`
հիւղին
կը
պլլըւի,
ու
հեղեղ
Կանանչով
մը
կու
տայ
համբոյրն
իր
դալար: