19.
ԵՐԳԸ
Ժամը
վեցն
է.
հիւղակը
ծառերուն
դէմ
կը
խնդայ,
Ու
չարանճար
հովիկն
ալ`
ծաղիկներուն
խաղընկեր`
Կը
պղպըջայ
անհանդարտ,
պզտիկ
երգեր
կը
կարդայ,
Եւ
կամ
նայիս
մերթ
գաղտնի
լըճակին
ծոցն
է
ինկեր:
Ես
երազուն,
ջըրեզրի
ուռենիին
կռթընած,
Միջօրէին
մէջ
անհետ`
թելն
ըղձանքիս
կը
փնտռեմ
Մըտամոլոր.
եւ
յանկարծ
նուրբ
կամրջակ
մը
ոսկի`
Հիւղէն
երգ
մը`
կ'երկարի
մինչեւ
ափունքը
նըսեմ,
Մինչեւ
ափունքն
իմ
հոգւոյս`
ուր
կոհակ
մը
յեղակարծ`
Ոսկի
գետէն
արեւին`
եղկ
ու
հանդարտ
կը
պառկի:
Օ՜հ,
Գարունն
է
Հիւղակին,
շ
ատրըւանը
իմ
հոգւոյս`
Որ
լուսասփիւռ
ցայտք
մըն
ալ
ինծի
նըւէր
կը
խրկէ.
Ու
միջօրէն
բովանդակ
մետաքսահիւս
ցանց
մըն
է,
Ուր
բռնըւած
կը
կանչէ
բաղձիկ
թռչնակն
իմ
հոգւոյս:
Պիտի
սիրէ՜
քեզ
հոգիս,
պիտի
սիրէ՛,
սիրո՜ղ
ձայն,
Քու
հոգիէդ
բաժնըւող
ցայտուն
կոհակն
արծաթի`
Որուն
փըշուրն
անհամար
աստղերու
պէս
կը
ցաթի
Տիեզերքին
մէջ
հոգւոյս`
ուր
ոլորտներ
կ'իյնան
լայն…