Նոր տաղեր. 1906-1907

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
12. ՄԵՌԵԼՈՑ
       Ձըմեռ օր մը, ձիւնին մէջէն, մի՜ս մինակ,
Ձիւնին մէջէն, տարի դամբանն իմ հոգւոյս,
Ժըպիտով մը ծընած նախկին սէր մը կոյս.
Ըսպիտա՜կ վարդ` որ սառեցաւ ձիւնին տակ:
       Գարուն մըն էր, եւ համբոյրով մը բացուած
Դամասկեա՜ն վարդ, գինով արփին գաղջ գոլէն,
Նըւաղեցաւ ուրիշ սէր մը. սէ՜րն, Աստուա՜ծ`
Զոր թաղեցի` յուսատ` կեանքին կանչելէն:
       Ամրան վերջն էր, նայուածքով մը բողբոջած
Դեղին վա՜րդս ալ ինկաւ աշնան շունչին տակ.
Զայն վերցուցի` արդէ՜ն եղած յիշատակ`
Ու նետեցի փոսին մէջ, ցա՛ծ, ա՜հ, շա՜տ ցած:
       Հիմակ ամէն մեռելոցի ես կ'երթամ
Անոնց մարմար դամբանին վրայ ցրտաշունչ,
Աղօթքով մը, կորած մէգին մէջ տարտամ
Անոնց յուշքին, մըտաթափառ, լուռ ու մունջ:
       Ու մըտածումս ալ, հէ՜ք նժդեհ քահանայ,
Խաչ հանելով կ'ըսէ բառեր լուսեղէն.
Ու նայուածքըս կը բաժնըւի երբ հողէն,
Հոգիս զանոնք անգա՜մ մըն ալ կը մոռնայ…