Նոր տաղեր. 1906-1907

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
18. ՀԻՒՂԻՆ ԳԱՐՈՒՆԸ
       Բերնիս քըսած էր բաժակը մեղրակաթ
Համբոյրներու` նայադը ծով երազին.
Ու չըլըքած դեռ ափունքները ակատ
Շրթունքներու` քունէս ընդոստ արթնցայ:
Ու գրկիս մէջ գըտայ առտուն լուսոռոգ.
Առտուն, մանուկ` որ զերթ ծաղիկ կը ցնծայ`
Եւ հոգիին կը բերէ բոյրն իր նորոգ:
Եւ ամէն կողմ երթալ ուզող զերթ մանուկ`
Առտուն` իմ ալ թեւէս բռնեց ու տարաւ
Բըլուրէն վեր, դէպի դաշտերը տամուկ:
Եւ անապակ իր աչքերուն նայեցայ,
Եւ աշխարհնե՜ր տըւաւ հոգւոյս իբր ընծայ.
Հորիզոններ` ուր լոյսն անհուն կը ցնծայ:
Եւ հոտեւան ձեռքին եղայ ուշադիր`
Որ շեշտակի Գարնան Հիւղը ցոյց կու տար,
Որուն դըրան առջին կանգուն կը խայտար
Ծաղկապատար Հիւղին Գարունն անպատիր:
Ծաղիկ մըն էր, ա՛ն ալ, փափուկ ու բուրեան.
Ծաղիկ` վարսերն ոսկինարգէս` ու ծաղիկ`
Թարթիչներն ու աչքեր, ճակատը շուշան,
Եւ այտերը կակաջ, բերնակն ատրուշան,
Թուշը շափրակ, այծտերեւի` իր ձեռքեր:
Եւ իր հոգին բուրմունքի հեշտ երգն ունէր,
Արփիացող, ջերմին ինչպէս ծաղկանոց:
Ու կը կանչէր գունեղ Գարունն Հիւղին` զիս
Իր համբոյրին` ինչպէս նայադն երազիս…