Թուղթ
գրեաց
սրբազան
վեհն
հայերէն
և
համառօտ
ի
Շիրազ
առ
Ջիմշիտ
բէկն,
ի
ձեռն
նորին
յղեալ
Իսմայիլ
անուամբ
տաճկին:
Զի
ի
ՌՄԻԷ
թուոջն
ի
դեկտեմբերի
Զ
յիշեալ
Ռաջար
անուամբ
տաճիկն
զոր
նա
յղեալ
էր
առ
սրբազան
վեհն,
զի
ի
պարտապանացն
իւրոց
զդրամսն
իւր
առեալ
յղեսցէ
առ
ինքն
սրբազան
վեհն,
որև
չեղև,
ր
տաճիկն
այն
ունայն
դարձաւ
առ
նա
ընդ
Մարկոս
վարդապետին
յայնժամ՝
ի
ՌՄԻԵ,
և
ի
դեկտեմբերի
Զ.
յետոյ
մինչ
դարձեալ
էր
Մարկոս
վարդապետն
ի
Շիրազու,
նա
կրկին
զնոյն
թամասուկսն
նմա
տուեալ
յղեալ
էր
առ
սրբազան
վեհն,
զի
հոգս
արասցէ
վասն
այն
դրամոցն,
և
առեալ
հասուսցէ
ինքեան:
Իսկ
սրբազան
վեհն
նեղացաւ
Մարկոս
վարդապետին,
թէ
ընդէ՞ր
առեր
և
բերեր ,
և
ասաց
նմա
դարձուցանել
յետս
առ
նա,
և
գրել
նմա
թէ՝
ես
ոչ
տեսի
պատշաճ
զայսոսիկ
տալ
սրբազան
վեհին,
զի
պարտատեարքդ
այժմ
չերևին
ուրեք,
և
սրբազան
վեհն
զայդ
ոչ
կարէ
հոգալ:
Իսկ
իբրև
հասեալ
էին
առ
Ջիմշիտ
բէկն
այն
թուղթքն,
այնպէս
էր
կարծեալ,
թէ
սրբազան
վեհն
խաթրամնայ
իցէ
եղեալ
յինքենէ
վասն
երկուութեանց
Ջուղայու
Առաջնորդ
Մկրտիչ
վարդապետին,
որոյ
սակս
գրեաց
յայնժամ
ի
ՌՄԻԵ
և
ի
դեկտեմբերի
Զ
հոգս
առնել
և
յղել
տալ,
և
չէին
հոգացեալ
ինքն
և
Ասլան
բէկն:
Ուստի՝
յայսմ
ամի
եկեալ
նա
ի
Գիլան,
վասն
գործոց
վէքիլին,
գրեալ
էր
անտի
զթուղթ
աղաչանաց
առ
սրբազան
վեհն,
հաշտիլ
ընդ
ինքեան
և
գրել
զթուղթ
օրհնութեան
առ
ինքն:
Եւ
առ
Մարգար
աղայն
ևս
թուղթ
գրեալ
ի
Բայազիտ՝
հոգս
առնել
իւր
պարտուցն
(որ
և
Արապկերցի
Սահակին
ևս
էր
գրեալ
վասն
այնր
զթուղթ
ի
Բայազիտ,
տալ
զիւր
դրամն
),
գրեալ
էր
ևս
Մարգարին
աղերսել
զսրբազան
վեհն,
զի
թէ
ինքեան՝
և
թէ
Ասլանբէկին
ներելով՝
գրեսցէ
զթուղթ
օրհնութեան
և
միամտութեան,
զի
մեք
իւր
մոլորեալ
ոչխարն
եմք
ասէ,
և
ծառայօղ
եմք
իւրեան,
զմեզ
յաչաց
մի
ձգեսցէ:
Եւ
Մարգար
աղայն
ևս
ըստ
նորին
աղերսանացն
գրեալ
էր
առ
սրբազան
վեհն
զխնդիր:
Բայց
վերոյիշեալ
Իսմայիլ
տաճիկն
թողեալ
էր
զթուղթն
նորին
ի
Գիլան՝
պատահմամբ
ըստ
իւր
ասիցն,
(ի
յօդայոջմեր
գանձապետ
և
վէքիլ
Ալէքսանին
),
և
ի
Գիլանու
նուիրակ
Կարապետ
վարդապետէն
զթուղթ
մի
բերեալ,
այնպէս
էր
կարծեալ
թէ՝
իւր
աղայի
գիրն
է
առ
սրբազան
վեհն:
Վասնորոյ
այժմ
ծանոյց
սրբազան
վեհն,
Ջիմշիտօն
չհասանելն
թղթոյն,
ի
հարկէ
հասանելոց
է
ասէ,
բայց
զմիտսն
իմացաք
յեկողէդ:
Մեք
ոչ
եթէ
վասն
խաթրամնայութեան
եմք
յետս
առ
քեզ
յղեալ
զայն
թամասուկսն
քո,
զի
ի
քէն
չէաք
խաթրամնայ,
այլ
ա՛յս
էր
պատճառն,
զի
պարտատեարքդ,
չերևեցան
յուրեք,
և
մեք
աստ
պահելն
զթամասուկսդ
երկեաք,
թէ
գուցէ
կորնչիցին,
և
մեք
խջալաթ
կրեսցուք,
վասն
այն
յղել
ետուք
յետս:
Որպէս
ահա
Իսմայիլիդ
ևս
ասացեալ
եմք,
և
քեզ
ասելոց:
Բայց
փոքր
մի
խաթրամնայութիւն
կայ
մեզ
ի
քէն,
զոր
ևս
եմք
ասացեալ
դմա,
և
քեզ
ասելոց
է:
Եւ
այլ
չը
գրեաց
զինչ
լինելն:
Եւ
էր
այս
ասացեալս
վասն
այնր,
որ
Բարսեղ
վարդապետին
լաւապէս
չէին
լեալ
ձեռնտու
սա
և
Ասլան
բէկն,
և
վէքիլն
ճոթեղէն
ընծայսն
սրբազան
վեհին
յետս
էր
յղեալ,
զձիսն
և
զջորիսն
և
զայլ
մանր
իրսն
միայն
վեր
առնելով:
Ել
Իսմայիլն
ի
նոյեմբեր
ԻԴ:
