ԵԿԵՂԵՑԻ
անուն
տիրապէս
՚ի
վերայ
ժողովրդեանն
առնու՝
քան
՚ի
տանն.
ըստ
այնմ,
զոր
Աստուած
առ
Մովսէս
ասաց.
«Եկեղեցացո
ինձ
զժողովուրդդ
»,
այսինքն
ժողովեա։
Եւ
գիրք
ժողովողին
եկեղեսիաստէս
կոչի,
որ
է
ժողովող։
Ապա
ըստ
պարզ
տեսութեան
ժողովին
մարդիկս ,
եւ
ոչ
եթէ
տունս.
եւ
սա
համանունաբար
սոցա
կոչի
եկեղեցի՝
իբր
ժողովարան.
նա
զի
եւ
մի
հոգի
ընկալան
՚ի
շնորհացն
Աստուծոյ
տունս
եւ
մարդիկս.
եւ
անձնաւորեցաւ
եւ
սա
զօրութեամբ
հոգւոյն
Աստուծոյ
՚ի
ձեռն
օրհնութեան
հաւասար
նոցա .
եւ
զմի
հոգին
ունելով՝
միով
անուամբ
կոչել
տանս
եւ
բնակչացն
վայելուչ
է,
զոր
եւ
ուսուցանէ
մեզ
պատմութիւն
գործոց
առաքելոցն
հաւանաբար,
թէ
յօրն
պենդեկոստէից
սաստիկ
հնչումն
Հոգւոյն
որ
՚ի
յերկնից՝
նախ
զտունն
ելից
յորում
նստէին
առաքեալքն,
եւ
ապա
նստաւ
իւրաքանչիւր
՚ի
վերայ
նոցա,
զառյապա
խորհուրդն
ազդելով.
այսինքն
զի
ամենայն
եկեղեցի
նախ
ինքն
ընդունի
զՀոգին
Աստուծոյ,
եւ
ապա
զմեզ
ծնանի
աւազանին
արգանդաւ
հոգեպէս,
եւ
աճեցեալ
վարդապետութեան
ստեամբք,
՚ի
զանազան
վիճակս
աստիճանաց
յետ
կատարաման
հոգեւոր
հասակին՝
վիճակէ
զոմանս։
Իսկ
զորս
ոչ
առ
սոյնն
զօրէն,
նոքօք
հովուէ,
եւ
ընդ
յարկաւ
իւրով
միշտ
ամրափակեալ
պարսպէ։
Ապա
ուրեմն
մի
մարմին
են
յանշնչական
արձանաց
տաճարս
կանգնեալ,
եւ
որդիքն
առ
՚ի
սմանէ
ծնեալք
միով
Հոգւոյն
կենդանացեալք։
Ուստի
եւ
գիրք
սուրբք
եւ
օրհնութիւնք
երգոց՝
եզականապէս
որպէս
ընդ
մի
դէմս
անձին
խօսին
ընդ
նոսա
զուրախարար
եւ
զաւետեաց
հնչմունս։
Սակայն
մեզ
պարտ
է
իմանալ,
թէ
առ
մեզ
են
ամենայն
խորհրդածութիւնք
բարբառոցն,
որք
՚ի
գիրկս
նորին
սնեալք
խրախանամք
՚ի
Քրիստոս
՚ի
փեսայն
նորա։
Զայս
եւ
առաքեալ
գրեաց.
«Յորժամ
գայցէ
եկեղեցին
ամենայն
՚ի
մի
վայր,
ոչ
է
տուն
տեառն
տեղի
ձեզ
հաց
ուտելոյ
»։
Եւ
տէրն
առ
Պետրոս.
«Ի
վերայ
քո
շինեցին
զիմ
եկեղեցի
»,
ուղիղ
դաւանութեամբ
հետեւեցուցանել
զքրիստոնէից
ժողովուրդս
նշանակեալ։
