ԶԳՈՒՇՈՒԹԻՒՆՆ
դրանցն
յայտ
առնէ՝
թէ
՚ի
խորհուրդ
եմք
ժողովեալ,
առ
որ
ոչ
է
համարձակելի
օտարացն
հպել,
այլ
միայն
մեզ
որ
համբուրիւս
զհամակամութիւնն
հռչակեցաք.
արդ
եթէ
ոք
յայս
կցորդութենէս
օտար
է,
մի՛
հաղորդեսցի
խորհրդոյս,
այլ
զգուշութեամբ
դրանցդ
անկցորդ
սմին
լինիցի։
Արդ
թէպէտ
եւ
այս
մարմնապէս
ըստ
այսմ
կատարի,
սակայն
հաւասար
այլոցն
ունի
ընդ
ինքեան
խորհրդոյ
զօրութիւն.
այսինքն
զի
դրունք
եւ
պատուհանք
է
առ
մեզ
զգայարանք
մարմնոյս,
որ
ածեն
զանազանապէս
համբաւս
խռովութեան
ընդ
ինքեանս
ներքինս
մարդոյ,
որպէս
ասաց
Երեմիա.
«Պատուհանքն՝
ընդ
որ
եմուտ
մահ
».
եւ
Դաւիթ,
«Դիր
տէր
կնիք
դրանց
բերանոյ
իմոյ
».
եւ
տէրն,
«Մու՛տ
՚ի
սենեակ
քո
եւ
փակեա
զդրունս
քո
»։
Սոցա
տայ
ձայնիւն
զգուշութիւն
սարկաւագն՝
թէ
այսուհետեւ
իմաստութեամբ
զգուշացիք
դրանց
մարմնոց
ձերոց,
աչից
եւ
լսելեաց.
բերանոյ
եւ
շօշափելեաց,
զի
մի՛
ոք
՚ի
դոցանէ
՚ի
սոսկալիս
ժամու
զբաղեալ՝
խռովութիւն
եւ
մոլորումն
մտացն
ընդ
իւր
արասցէ.
այլ
փակեցէք,
ամրացուցէք,
պարսպեցէք,
ասէ,
իմաստութեամբ
եւ
զգուշութեամբ։
Եւ
տե՛ս
զկարեւոր
պահանջումն,
զի
ոչ
միանգամ,
այլ
երկիցս
յաւելու՝
առ
՚ի
հաստատութիւն
ասացելոցն.
գիտելով
զի
թէ
սոքա
ոչ
պարսպին,
հարկաւորապէս
իւրեանց
՚ի
ծառայութիւն
զմիտսն
ձգեն.
եւ
յորժամ
միտքն
ընդ
սոքօք
զբաղի,
եւ
ոչ
բնաւ
յիմանալի
խորհրդոցն
օգտի.
արդ
զի
մի՛
զայս
աղէտիցս
կրեսցուք
զկիրս՝
աղաղակէ.
զդրունս,
զդրունս
իմաստութեամբ
եւ
գիտութեամբ
պարսպեցէք։
