«ԱՍՏՈՒԱԾ
Աստուած
մեր,
որ
զերկնաւոր
հացդ
զտէր
մեր
Յիսուս
Քրիստոս
զկերակուրդ
ամենայն
աշխարհի
առաքեցեր
փրկիչ
եւ
կեցուցիչ
եւ
բարերար՝
օրհնել
եւ
սրբել
զմեզ
»։
Հոգւովն
եւ
նորա
զօրութեամբ
զոր
ունիմք,
շնորհեցաք2
յառաջակայ
սպասաւորութիւնս,
եւ
սպասաւորեմք
ու՞մ
այլ
ումեք,
քան
թէ
այնմ
որ
ոչ
ամօթ
համարեցաւ
եղբայր
մեր
անուանել.
այնու՝
զի
որ
սրբէն
եւ
որ
սրբին՝
՚ի
միոջէ
են
ամենեքեան,
ապա
զՔրիստոս
եղբայր
ունելով,
եւ
զՀոգին
գործակից,
եւ
զՔրիստոս
պատարագ,
եւ
զՀոգին
նուիրիչ,
յա՛յտ
է
թէ
հաշտելոյ
սոքօք
ընդ
Հայր
կարօտիմք,
եւ
աղերսակիցք
են
մեզ
սոքա
առ
Հայրն
պաղատանաց։
Յաղագս
որոյ
եւ
սկիզբն
բանիս
առ
նա
կարգէ
ասելով.
«Աստուած
Աստուած
մեր,
Հա՛յր
սուրբ,
որ
զերկնաւոր
հացդ
զայդ
»
որ
ինքն
ասաց,
«Ես
եմ
հացն
որ
իջի
յերկնից
եւ
կեանս
տամ
աշխարհի
»։
Եւ
զի՞նչ
ճաշակէ
աշխարհ
՚ի
նմանէ,
ասիցես.
զքաղցրութիւն
կամացն
եւ
զառատութիւն
գթոյն.
զի
որպէս
հաց
զգալի
զմարմինս
զօրացուցանէ,
այսպէս
եւ
նորա
երախտեացն
յիշատակ
զհոգիս.
զի
օրհնեաց
զմեզ
յինքն
յանիծիցն
Ադամայ,
սրբեաց
՚ի
մեղացն
տգեղութենէ։
«Ինքնին
դու
տէր
օրհնեա՛
զառաջադրութիւնս
զայս
»։
Ինքնին
դու
որ
զմեծ
եւ
զանզուգական
սէրն
առանց
խնդրելոյ
ետուր՝
նախ
քան
զմեր
թախանձելն.
զայս
առ
քեզ
ո՛չ
վայրապար ,
այլ
թախանձանօք
խօսիմք.
օրհնեա՛
զորս
առաջի
քո
որոշեցաք
զնիւթս,
եւ
քեզ
հանդերձեալ
եմք
նուիրել։
Առաջադրութիւն
ասէ,
ցուցանելով
զի
թէպէտ
դեռ
չեւ
է
տուեալ,
սակայն
քո
առաջի
եդաւ,
որ
զամենայն
ինչ
տեսանես։
«Ընկա՛լ
զսա
յերկնային
քո
սեղանդ
»։
Երկնային
սեղան՝
զսեղանն
սուրբ
որ
՚ի
տաճարին
խորան
է՝
անուանէ,
եւ
այժմ
խնդրէ՝
արժանի
առնել
զսոյն
ելանել
՚ի
վերայ
նորին։
«Յիշեա՛
որպէս
բարերար
եւ
մարդասէր
զմատուցողքս,
եւ
վասն
որոյ1
մատուցանի
»։
Մեք
՚ի
մէջ
առաք
սկիզբն
առնել
մատու
Որդւոյդ
քո
յիշատակի.
սկսի՛ր
այսուհետեւ
եւ
դու՝
որ
եսդ
մարդասէր,
յիշել
զմարդիկ
ողորմութեամբ
եւ
գթութեամբ,
որք
համարձակիմք
վասն
մեր
եւ
վասն
համահաւասարակից
մեր
մարդկան
զսա
քեզ
հաշտութեան
նուէր
մատուցանել։
«Եւ
զմեզ
անդատապարտ
պահեա՛
՚ի
քահանայագործութիւն
աստուածային
խորհրդոց
քոց
»։
Զանուն
եւ
զօրութիւն
խորհրդոյն
նախ
ցուցաք
ընդարձակ,
արդ
ուսի՛ր
այնու
թէ
որպէս
սիրելի
եւ
համակամ
խորհրդակից
է
Աստուծոյ
քահանայս,
եւ
քաջ
տեղեակ
կամաց
նորա,
նոյն
եւ
գործակից
՚ի
պէտս
փրկութեան
ժողովրդեանն.
վասն
այսորիկ
երկնչի,
մարդ
եմ
ասէ,
եւ
՚ի
վեր
քան
զչափ
իմ
ձկտիմ
քեզ
անհաս
բնութեանդ
ծածուկ
խորհրդով
խօսակցելոյ1.
աղաչեմ
մի՛
դատապարտեցայց
՚ի
ժպրհելս
՚ի
սոյն
գրաւեալս
տկարութեամբ։
«Զի
սուրբ
ես
Աստուած
մեր,
եւ
քեզ
վայել
է
փառք
»։
Սուրբ
ես
բնութեամբ,
եւ
կամիս
զմեր
սրբելն
եւ
ընդ
քեզ
խառնել
ողորմութեամբ,
եւ
չի՛ք
՚ի
քէն
արգելեալ
մեզ
շնորհ.
վասն
որոյ
քեզ
փառք։
