ՏԻՐԱՊԷՍ
մաքրութիւն
եւ
ոչ
բնաւ՝
ոչ
կենդանւոյ
եւ
ոչ
մեռելոյ,
որպէս
ոմանք
կարծեցին.
զի
որ
ուտէն
զիս՝
ձայնէ
սա
մեզ,
եւ
ըմպէ՝
ունի
կեանս
յանձին,
եւ
ոչ
թէ
որ
տեսանէ։
Նա
եւ
յորժամ
բաշխեաց,
ոչ
բաւական
համարեցաւ
զտեսանելն
առաքելոցն,
այլ
ետ
ճաշակել.
«Առէք,
ասէ,
կերայք
՚ի
սմանէ
».
ուրեմն
չիք
տարեալ
սրբութիւն
առանց
արժանապէս
սորին
ճաշակմանն՝
ոչ
կենդանւոյ
որ
յեկեղեցին
է,
եւ
ոչ
մեռելոյ։
Բայց
սակայն
եւ
ոչ
զայս
հաստատեմք,
զմեծ
այս
ժամանակ
աղօթից
իբրեւ
զմի
՚ի
գիշերային
կամ
՚ի
տուընջենային
պաշտամանէ
նոցա,
որք
առընթերակացեալ
սրբոյ
խորհրդածութեանն՝
աղօթեն.
այլ
որքան
հուպ
առ
մեզ
տեսանեմք
զԱստուած
այժմ
քան
յամենայն
ժամ,
այնքան
երագ
հաւատասցուք
զաղօթսն
առ
նա
ժամանել,
եւ
զողորմութիւն
նորա
սթափ
՚ի
վերայ
մեր
ծագել.
զի
մեծ
է
բարեխօսն,
եւ
յորդառատ
այժմ
խնդրուածք
պատարագողին
առ
Աստուած
վասն
առընթեր
կացելոցն։
Սակայն
եւ
այնպէս
մեզ
պարտ
է
անկատար
զանձինս
համարել,
մինչդեռ
ոչ
եմք
արժանապէս
յայս
սեղան
վայելեալ,
եւ
զկեղտ
մեղացն
որով
զշնորհ
որդեգրութեանն
աղտեղացուցաք՝
լուացողական
աճառովս
վերստին
մաքրել.
այլ
մնասցուք
վերջացեալք
ըստ
մեղաց
յայս
շնորհէ
մեծէ՝
սրտակտուր
եւ
սրտաթափ
իբրեւ
զորդիս
ստամբակս
՚ի
սեղանոյ
հօրն
եւ
՚ի
կցորդութենէ
եղբարց
բաժանելաք,
առեալք
զհաղորդութիւն
զօրութեան
հանդերձելոյ
կենացն,
եւ
վերստին
՚ի
դրունս
մահու
դարձեալ
մեղաց
շաղախմամբ։
