«ՈՐՔ
զքրովբէիցն
խորհրդաբար
կերպարանիմք
»։
Տես,
թէ
ո՛րպէս
նախապատմեալ
խորհրդոյդ
երգ
դպրացս
համաձայնի.
քանզի
ոչ
ասէ
թէ
քահանայքն
կամ
սարկաւագունքն
միայն,
այլ
եւ
մեք
ամենեքեան
ժողովուրդքս
ընդ
սարկաւագացն
քրովբէապէս
ձեւանամք,
եւ
զԱստուած
բարձեալ
բերեմք
միջոյ
մեր
եւ
տամք
՚ի
ձեռս
նուիրակատար
քահանային։
Բայց
զի՞նչ
էր
քրովբէիցն
կերպարան,
որոյ
պատկեր
ձեւանան.
այն,
զի
կառք
չորեքդիմի
երեւեցան
Աստուծոյ
գոլ
քրովբէքն
մարգարէին
Եզեկիէլի,
եւ
բարձեալ
բերէին
զնա
՚ի
հիւսիսոյ
՚ի
հարաւ։
Արդ
մեք,
ասէ ,
զայն
խորհուրդ
այժմ
կերպարանեցաք,
եւ
վերածեմք
զխորհրդածութիւնն
Քրիստոսի
՚ի
մեղօք
սառնացեալ
վայրէս
՚ի
միջոյ
մեր
՚ի
լուսատեսակ
կողմն
հարաւոյ
աստուածային
խորանին
եւ
սեղանոյն.
եւ
որպէս
անդ
յայնժամ
շուրջ
զփառօքն
Աստուծոյ
ետես
մարգարէն
ծիածան
լուսոյ
եւ
ամպ
լուսաւոր ,
այսպէս
եւ
մեք
խորհրդապէս
կերպարանիմք,
զլուցեալ
ջահս
շուրջ
զսովաւ
որպէս
զծիածանն
եւ
զփայլատակունքն,
զբուրումն
խնկոցս
իբրեւ
զամպն
ածեալ
ընդ
նմին,
եւ
զպաշտօնեայսն
բարձողս
հաւասարեմք
չորեքկերպեան
կենդանեաց
աթոռոյն
Աստուծոյ,
եւ
ամենայնիւ
զգալի
իրօքս
իմանալի
խորհրդոյն
հաւասարեմք։
«Եւ
կենդանարար
Երրորդութեանն
զերեքսրբեան
օրհնութիւնս
մատուցանեմք
»։
Զերեքսրբեան
օրհնութիւնն
ոչ
եթէ
Եզեկիէլ
լուաւ՝
որ
զքրովբէսն
ետես,
այլ
Եսայի
՚ի
սրովբէիցն.
սակայն
մեք
հաւասարեալք
հրեշտակաց՝
զտէր
նոցին
ունելով
՚ի
մէջ
մեր,
որպէս
զքրովբէսն
եւ
որպէս
զսրովբէսն
սրբաբանեմք,
ոչ
թէ
ձեռներէց
համարձակութեամբ,
այլ
զի
նա
որ
աննիւթաբար
յաննիւթիցն
պաշտեցաւ՝
նիւթականացս
հաղորդեալ՝
զմեզ
աննիւթիցն
փառատրութեան
կցորդեաց.
վասն
որոյ
եւ
մեք
՚ի
ձեռն
Քրիստոսի
յԵրրորդութիւնն
հպեալ՝
սրբաբանեմք
որպէս
զսրովբէսն։
«Զամենայն
կենցաղականս
՚ի
բաց
դնելով
զգործ»։
Զգուշութիւն
հպատակութեանն
ցուցանէ՝
թէ
ոչ
վայրապար
եկաք
՚ի
խորհուրդ
կցորդութեան
անմարմին
հրեշտակաց,
այլ
նախ
զամենայն
մարմնական
գործ
՚ի
մէնջ
՚ի
բաց
ձգեալ՝
մաքրեցաք
զմիտս
եւ
զխորհուրդս,
եւ
եմք
ըստ
չափոյ
մարմնաւորաց
հոգեղէն
՚ի
հոգեւորս
գործառնութիւն։
Ո՞յր
վասն,
յաջորդ
բանս
ցուցանէ։
«Որպէս
զի
զթագաւորն
ամենեցուն
ընդունիցիմք»։
Զի
այսմ
ամենայնի
դիտաւորութիւն,
քրովբէ
կերպարանել
եւ
ընդ
սրովբէսն
երգել,
եւ
զմիտս
մաքրել,
ոչ
է
վայրապար.
այլ
զի
ճշմարիտ
յուսով
հաւատամք
զնա
որ
ամենեցուն
թագաւորէ,
եւ
զհրեշտակս
իմացականապէս
միջնորդութեամբ
միմեանց
մաքրէ
եւ
՚ի
նոսին
բնակէ,
յանձինս
մեր
զգալի
նշանակօքս
ընդունել,
եւ
իմանալի
եւ
զգալի
բնութեանս
մեր
՚ի
ձեռն
աստուածեղէն
լուսափայլութեան
սրբել։
«Եւ
զհրեշտակացն
հանդիսպէս
ընծայեալ
բերեմք
զկարգ
»։
Ոչ
է
ասէ
վայրապար
դասակարգութիւն
եկեղեցւոյս՝
որք
բերանաբաց
յուսով
սպասեմք
ընդունելութեան
արքային
մերոյ.
այլ
առակաւ
եւ
օրինակաւ
երկնաւորացն
պաշտեմք,
եւ
կարգեալ
զետեղիմք
հաւասար
սերովբէիցն,
եւ
անընդմիջաբար
հուպ
գոլով
առ
Աստուած
քահանայիցն,
եւ
՚ի
նոցանէ
իջանէ
գիտութիւնն
եւ
լուսափայլութիւնն
առ
սարկաւագսն,
եւ
սարկաւագօքն
յայլ
պաշտօնեայս,
եւ
ապա
նոքօք
՚ի
ժողովուրդն.
այսպէս
հանդէսս
մեր
երկնայնոցն
դասուց
համեմատի
հրեշտակաց։
