Ի
ՎԱԽՃԱՆ
ածեալ
զաղօթս
տէրունականս
համագումար
եկեղեցւոյն՝
լռեալ
դադարեն,
զաւարտումն
փառատրութեանն
՚ի
քահանայն
ապաստան
արարեալ։
Է՞ր
վասն.
որպէս
զի
նա
որ
՚ի
պաշտօն
սպասաւորութեանն
կայ՝
փոխանակ
ամենեցուն
գոհասցի,
իբրեւ
հայր
զառ
որդիս
երախտեացն
շնորհակալութիւն՝
ինքեան
փառատրութեամբն
հատուցանել .
զի
նախ
ինքն
խնդրեաց
յԱստուծոյ
յայս՝
զսոցա
բերանս
բանալ
եւ
աղօթել։
Արդ
յորժամ
ետ,
եւ
սոքա
միաձայն
բարբառով
վայելեցին
՚ի
պարգեւս,
ինքն
դարձեալ
գոհանայ
յաղագս
զհայցուած
աղօթիցն
առ
ժողովուրդն
կատարելոյ,
եւ
ասէ.
«Տէր
տերանց,
Աստուած
աստուածոց,
թագաւոր
յաւիտենից,
Հայր
տեառն
մերոյ
Յիսուսի
Քրիստոսի
»։
Ո՜վ
աստուածընկալ
եւ
շնորհազարդ
հոգւոյ
աղօթողիս
բանից,
թէ
ո՜րքան
զլուսաւոր
պայծառութիւնս
՚ի
քննութիւնս
փայլէ։
Ո՛վ
տէր
իմ
քահանայ,
եւ
ո՞չ
նախ
զհայր
անունն
խոստովանեցար
առեալ
յԱստուծոյ,
ո՞չ
եւ
ժողովրդեանս
զնոյն
եւ
համարձակ
ձայնիւ
ետուր
անուանել.
արդ
զիա՞րդ
այժմ
զկարգ
բանիցդ
փոխես,
եւ
զհայրն
ոչ
միայն
տէր,
այլ
եւ
տերանց
տէր
վերաձայնես.
եւ
ոչ
սոսկ
Աստուած,
այլ
եւ
աստուածոց,
Հայր
ոչ
մեր
այլ
տեառն
մերոյ
Յիսուսի
Քրիստոսի։
Սքանչացաւ
ասէ,
յիս
գիտութիւնս,
որդեակ,
զօրացաւ,
եւ
ոչ
կարեմ
հանդարտել.
զիա՞րդ
յայսքան
պատիւս
վերացաք
հող
գոլով,
ո՞րպէս
բարիոք
եւ
անճառ
շնորհիս
վիճակեցաք՝
երկրաւորք
եղեալ.
ուստի
եւ
առատացեալ
զեղմամբ
պարգեւացս՝
զպարտութիւն
խոստովանիմ,
ստիպեալ
՚ի
յըղձից
մթերեալ
սրտի
իմոյ
սիրոյ։
Ո՞վ
մեք,
ո՞վ
բնութիւն
մեր,
զի
դումեր
հայր.
ո՞ր
գործոց
փոխարէն
զայս
շնորհ
ընկալաք,
զի
տէրդ
տէրութեանդ
հրեշտակաց,
եւ
Աստուածդ
աստուածոցդ
երկնայնոց՝
մեզ
հայր,
եւ
ոչ
տէր
կամ
Աստուած
միայն.
յաղագս
որոյ
եւ
զճշմարիտն
նորա
բերեալ
անուանս
յառաջ,
մեծացուցանեմ
զառ
մեզ
տուրս
շնորհի.
դաւանեմ
զնա
Հայր
տեառն
մերոյ
տիրապէս,
թէպէտ
եւ
մեզ
շնորհօք։
Այսպիսի
եւ
զօրինակն
ամենայն
հեզութեան
զԴաւիթ
տեսանեմք
երբեմն
արարեալ.
քանզի
յածելն
զտապանակն
յԵրուսաղէմ,
շուրջ
հայեցեալ
՚ի
բազմութիւն
ժողովրդեանն,
՚ի
խնջոյսն
եւ
՚ի
պարսն
եւ
յիւր
փառաւորութիւնն
՚ի
հանդիսին,
աղաաղկեաց
առ
Աստուած.
«Ո՞վ
ես,
տէր,
կամ
ո՞վ
տուն
հօր
իմոյ,
զի
մեծացուցեր
զիս
այսքան
»։
Զայս
օրինակ
գոհութեան
առնէ
եւ
քահանայս,
՚ի
լսելն
զհամաձայնաբար
ժողովրդեանն
Հայր
անուանելն
զԱստուած,
հրճուեալ
խոնարհութեամբ.
դուասէ՝
զոր
Հայր
գտաք
արժանի
կոչել,
տէր
ես
տերանց,
Աստուած
աստուծոց,
Հայր
ճշմարիտ
տեառն
Յիսուսի
Քրիստոսի,
եւ
զմեզ
վասն
նորա
տեսանեմք
՚ի
յայս
շնորհ
բարձրացեալ։
«Մի՛
տանիր
զմեզ
՚ի
փորձութիւն,
եւ
մի՛
՚ի
դատապարտութիւն,
այլ
փրկեա
՚ի
չարէն,
եւ
ապրեցո
՚ի
փորձութենէն
»։
Մի՛
ասէ
վասն
փորձութեան
մեղաց
դատապարտեր
զմեզ
բարերար,
եւ
յայսմ
՚ի
մեծ
շնորհիս
պայմանէ՝
յորդեգրութեանս
անուանէ
զրկեր։
«Զի
քո
է
արքայութիւն
եւ
զօրութիւն,
եւ
փառք
յաւիտեանս
»։
Տէր,
ասէ,
դու
ես
՚ի
վերայ
մեր.
՚ի
ներքոյ
քումդ
թագաւորութեան
եմք
գրաւեալ.
մի՛
տար
իշխանութիւն
չարին
զծառայս
քում
թագաւորութեանդ
վտանգել։
Բայց
տես,
թէ
ո՛րպէս
յարմարի
ընդ
բանք
աղօթիցն
եւ
նորին
կատարումնս.
զի
յետ
ասեոլյն
մի՛
տար
՚ի
փորձութիւն,
այլ
փրկեա,
՚ի
չարէն,
յաւելու.
«Զի
քո
է
արքայութիւն
եւ
զօրութիւն
».
այսինքն
թէ
փորձէ
եւ
վտանգէ
զոք
այն՝
որ
իշխանութիւն
ունիցի
՚ի
վերայ
նորին,
եւ
չարչարէ
այն՝
զօրութիւն
ունի
չարչարելոյ.
մեք
քո
եմք
ստացուածք
եւ
արարածք.
՚ի
ներքոյ
քում
տէրութեանդ,
եւ
ոչ
չարին.
զօրութիւն
ամենայն
քո
է,
եւ
ոչ
չարին.
թէ
փորձելոյ
գտանիմք
արժանի,
մատենսցուք
՚ի
ձեռս
տեառն,
եւ
մի՛
՚ի
ձեռս
թշնամւոյն.
զի
թէ
Դաւիթ
զմարդկան
փորձանսն
թողեալ՝
հրաժարեաց
՚ի
նմանէ,
եւ
աղաղակեաց,
«Մատնեցայց
՚ի
ձեռս
տեառն ,
եւ
մի՛
՚ի
ձեռս
մարդկան
»,
մեզ
քանի՞օն
առաւել
հրաժարելի
է
մախացող
թշնամւոյն
անզեղջ
փորձանացն
մարտն։
Քո
է
զօրութիւն
եւ
տէրութիւն
՚ի
վերայ
մեր.
որպէս
խնամես
միշտ,
յորժամ
կամիս՝
դու
պատուհասեա
տէրդ
զծառայս.
եւ
քեզ
փառք
այժմ
եւ
առ
յապա
յաւիտեանս
յաւիտենից ,
ամէն։
