ԶԳՈՒՇԱԿԱՆ
վարդապետութեանցն
որովք
վարժեաց
զնոսա՝
վախճան
եհաս.
եւ
ողորմութիւն
եւ
շնորհն
զոր
խնդրէին
ժողովուրդքն՝
եկն
եհաս.
զոր
ծանուցեալ
յառաջ
կոչէ
զաշակերտեալ
մանկունքն.
«Երկիւղիւ,
ասէ,
եւ
հաւատով
յառաջ
մատիք
»։
Զի
սոքա
երկոքեան
են
սանձք
դաստիարակիչք
ստահակութեան
անձնիշխանս
կամաց,
երկիւղն
եւ
հաւատն.
մին
առ
Աստուած
ձգէ
համարձակ,
եւ
միւսն
պահէ
ընդ
նովաւ
որպէս
պարտն
է.
թէ
երկիւղն
միայն
լինի,
ուծանամք
՚ի
նմանէ.
եւ
թէ
հաւատն
առանց
երկիւղին,
յանդգնիմք
առաւել
քան
զարժանն։
Վասն
այսորիկ
ասէ,
լծեալ
զերկիւղն
եւ
զհաւատն,
այնպիսի
երագաքայլ
թեւօք
ամբարձեալ
զմիտս
՚ի
հաղորդս
լինել
Քրիստոսի
վերածէք
հաւատալ,
թէ
է
սա
աստուածային
մարմին
վասն
ձեր
բաշխեալ,
որպէս
եւ
է
ճշմարտապէս,
եւ
մերձենալ
՚ի
սա
որպէս
՚ի
հուր
զգուշութեամբ՝
որով
մաքրի
ամենայն
ձեր
անօրէնութիւնք
եւ
մեղքն
սրբի.
զի
ահաւադիկ
այս
մերձեալ
՚ի
շրթունս
ձեր՝
լուանայ
զամենայն
անօրէնութիւնս,
եւ
զմեղս
ձեր
սրբէ
՚ի
ձէնջ,
որպէս
եւ
զաստուածաբանն
մարգարէի։
Զայս
ասէ
սարկաւագն,
որպէս
զի
հրամանաւ
եւ
կոչմամբ
եւ
մի՛
անձնական
կամօք
յառաջեսցեն
՚ի
հաղորդութիւն.
ըստ
այնմ.
«Առաքեաց
զծառայսն
իւր
բարձր
քարոզութեամբ
կոչել
՚ի
խառնելիս
իւր,
եւ
ասէ.
որ
ոք
իցէ
անզգամ,
եկեսցէ
առ
իս
եւ
արբցէ.
եւ
ցպակասամիտսն
ասէ.
եկայք
կերայք
՚ի
հացէ
աստի
իմմէ,
եւ
արբէք
զգինիս
զոր
խառնեցի
».
եւ
ուտեն,
ո՞յր
վասն.
որպէս
զի
թողեալ,
ասէ,
զանզգամութիւնդ՝
կեցջիք։
Մի՛
ոք
ինձ
այլ
իմաստութիւն
քան
զսա
անուանեսցէ
սեղան.
քանզի
արդարեւ
որ
ուտէ
ճաշակելեօք
իմացութեանն
զխորհրդոյս
զօրութիւն
ընդ
մարմնոյս
զգայականի,
թէպէտ
եւ
անզգամ
է
կամ
պակտսամիտ,
վաղվաղակի
փոփոխի
զօրութեամբ
ճաշակմանն.
ապա
թէ
միայն
զմարմնով
մերձենալն
համարի
բաւական,
մնայ
քաղցեալ
եւ
արդ
եւս
պակասամիտն
կոկորդ.
զի
տէր
մեր
Յիսուս
Քրիստոս
հոգի
է,
եւ
հոգւոց
կեանք,
հոգւոց
կերակու
եւ
հոգեւոր
հաց.
յերկնից
իջեալ
եւ
յերկիր
մարմնով
զգալեաւ
երեւեալ՝
առ
՚ի
զհոգի
այժմ
կենսացուցանել։
