ՍԱՐԿԱՒԱԳՆ
յորժամ
զայսչափ
առատութիւնսսիրոյ
եւ
խոստմանցն
Աստուծոյ
ծանեաւ՝
՚ի
սաղմոսելն
ամենեքեան,
ապա
հրաման
տայ
ամենեցուն.
ով
եղբարք,
ծանեայք
մարգարէիւս,
թէ
որչափ
գթութիւնն
Աստուծոյ
՚ի
ձեռն
Քրիստոսի
հեղաւ
՚ի
վերայ
մեր.
արդ
քաջալերեալք
այսու
յուսով,
«Խնդրեսցուք
հաւատով
եւ
միաբանութեամբ
՚ի
տեառնէ,
զի
զողորմութեան
զշնորհսն
արասցէ
՚ի
վերայ
մեր՝
տէրն
ամենակալ,
կեցուսցէ
եւ
ողորմեսցի
»։
Այսինքն
լուայք,
զի
խոստացաւ
տէրն,
եթէ
երկու
՚ի
ձէնջ
միաբանեալք,
զոր
ինչ
խնդրեն
հաւատով՝
առնուցուն.
արդ
մեք
կցորդեալք
մարմնով՝
լծեսցուք
եւ
զիղձս
հոգւոց
եւ
զհաւատս
կամաց
՚ի
միաբանութիւն,
եւ
խնդրեսցուք
՚ի
տեառնէ
շնորհս
մեզ՝
զմեծ
զողորմութիւն
նորա,
որ
կարող
է
զառաջարկութիւնս
տնօրինել
՚ի
բարի։
«Ամենակալ
տէր
Աստուած
մեր,
կեցո
եւ
ողորմեա
»։
Յորժամ
ուսոյց
նոցա
զճանապարհս
աղօթիցն
իբրեւ
զվերակացու
եւ
զդաստիարակ,
ապա
յԱստուած
դարձուցանէ
զբանն.
տէր,
ասէ,
որ
ամենեցուն
տիրես,
եւ
զամենասեան
նախախնամես,
կեցո
զմեզ
ողորմութեամբ
՚ի
կործանմանէ
մեղաց
եւ
՚ի
սայթաքելոյ
խորհրդոց։
Իսկ
եղբարցն
ծանուցեալ,
թէ
զայս
արժան
է
խնդրել
յԱստուծոյ՝
զկեցուցանելն,
կցորդին
եւ
ինքեանք
վարդապետին
բանից՝
զնոյն
երկրորդեալ
ասելով.
Կեցո
տէր։
Զի
յորժամ
դու
պարսպեալ
խնամովք
կեցուցանես,
չիք
ոք
որ
համարձակի
կործանել։
«Ողորմեաց
մեզ
տէր
Աստուած
մեր
ըստ
մեծի
ողորմութեան
քում
»։
Զայս
եւ
որոց
ըստ
սմա
զօրութիւնք,
վերագոյն
ուսիր
դարձեալ
՚ի
քարոզութեան
սարկաւագին։
