Յետ
մահուան
սորա
յաջորդեաց
զաթոռնվարդապետութեան
երջանիկ
եւ
աստուածամերձ
այրն,
ցանկալի
հրեշտակաց
եւ
մարդկան
պատկառելի
քաջվարդապետն
Վարդան՝
գոլով
ի
սուրբ
ուխտէն
Հոգոցվանաց,
գեր
ի
վերոյ
գոլով
իմաստութեամբ
եւ
խրատիւքեւ
առաքինութեամբ
քան
զամենայն
վարդապետսեկեղեցոյ.
մինչ
զի
ասէին
մարդիկ.
«Հարկ
է,
զիմեռեալք
յառնեն
եւ
թողութիւն
մեղաց
ի
սմանէգտանենե,
ի
սեպհական
աշակերտաց
իւրոց։
Եւ
Դ.
(4)
ամլուսաւորեաց
ճշմարիտ
վարդապետութեամբ
եւ
դասիւզսուրբ
ուխտն
եւ
զամենայն
երկիրս
Քաջբերունեաց։
Որեւ
աղօթիւք
սորին
եւ
եղբօր
իւրոյ
Եղիա
Ճգնաւորի,
-որ
առեալ
էր
զաստիճան
սարկաւագութեան
եւ
զամենայնժամանակս
կենաց
իւրոց
կանգուն
կայր
եւ
յաղօթսառաջի
Աստուծոյ,
-
աղբիւրացաւ
մարմնական
ընչիւք
եւողորմութեամբ
մայրաքաղաք
վանքն
Աստուածածնի
եւամենայն
երկիրս
Արճիշու։
Եւ
ի
հալածմանէ
անօրինացելեալ
գնաց
աշակերտօք
իւրովք
յերկիրն
Տոսբայ,
եւանդ
հանգեաւ
ի
Քրիստոս՝
ի
սուրբ
ուխտն
Սալնապատի,
իՊԾԵ
(=1406)
թվականիս
մերում.
որոյ
յիշատակնօրհնութեամբ
եղիցի։