Պատմագրութիւն

Եւ անտի չուեալ գնացին ի վերայ ՏփղիսՓայտակարան քաղաքին, եւ զամենայն եկեղեցք հին եւնոր, շինեալ ի յառաջին թագաւորացն, ի հիմանցտապալեցին, եւ ելեալ ի գլուխ եկեղեցոյն՝ զնշանՏեառն ի վայր արկանէին, եւ հանեալ զսուրս իւրեանց իվերայ եկեղեցեացն տարածանէին՝ ահագին գոչմամբ եւսաստիկ որոտմամբ, մինչ զի յահէ եւ յերկիւղէ նոցասասրէր եւ դողայր ամենայն՝ լեռնականք եւդաշտականք։ Եւ սուր ի ձեռին առեալ՝ արիք եւ անարիք, հովիւք եւ ջոկապանք, մտանէին ի մայրիսն եւ ի ծերպսեւ ի ծակս վիմաց, եւ զկին եւ զորդիս նոցա հանեալանտի՝ գերի վարէին ի բազում աւուրս։ Եւ անարի եւորովայնամոլ, արբեցօղ եւ լապըստակակեր ազգն վրաց, որ հանապազ ի գինարբուս նստեալ պարծէին յաղթօղլինել ի վերայ ամենայն ազգաց, նետիւ միով մարդ միխոցել ոչ կարացին. այլ տեսեալ զոմանս ի մէջ պրակի՝գաղտագողի առ միմեանս ահիւ եւ դողութեամբ ասէին. «Ահա թուրքմանի, ահա թուրքմանիե։ Եւ ահա ինքեանմազապուրծ եղեալ՝ զորդիս իւրեանց ի ձեռս անօրինացմատնէին։

Եւ ուստի մեք, հանապազ յոյս ի վրացիքնունելով, պարծէաք ի մէջ անօրինաց, յայնմանէյուսահատեալ՝ առաջի անօրինաց ափիբերան եդաք։Կատարեցաւ բան մարգարէին ի վերայ մեր, որ ասէ. «Անիծեալ է մարդ, որ դիցէ զյոյս իւր ի մարդե, եւ «Միյուսայք յիշխանս, զի ոչ գոյ փրկութիւնե։ Եւ այլօգնական ոչ գոյ մեր բայց միայն Տէր մեր ՅիսուսՔրիստոս, որ եդ զանձն ի վերայ սուրբ եկեղեցոյ իւրոյխաչիւ եւ չարչարանօք։

Եւ այս ամենայն եկն ի վերայ մեր վասնմեղաց մերոց, մանաւանդ վասն հայհոյութեանյիշընչաց, եւ վասն ծուլութեան, անաղօթք կալոյն, եւատելութեան, եւ անսէր գոլոյն առ ամենեսեան, եւանուղղայ քահանայութեան։