Իսկ
որդի
Թամուրին
Միրանշահ
անուն,
յոյժ
ողորմած
եւ
բարեբարոյ,
որ
եւ
ընկալաւ
զմեծվարդապետն
զԳրիգորիոս
իբրեւ
զհրեշտակ
Աստուծոյ.
Եւչարախօսն
նմա
զԲաղէշ
քաղաքի
ամիրայէն
Իբրահիմանուն,
որ
նստաւ
ամիրայ
յետ
եղբօր
իւրոյԱմիր-Շարաֆին,
եթէ
ոչ
կամի
հնազանդիլ
քեզ։
ԵւԻբրահիմն
այն
էր
յոյժ
ատեցօղ
Քրիստոսի
եւքրիստոնէից
ազգի,
եւ
ոչ
իբրեւ
զեղբայրն
իւր
սիրօղամենայն
քրիստոնէից,
այլ
կամէր
բառնալ
զհաւատսմեր.
եւ
կանչել
ետ
ի
քաղաքին,
եթէ
մի
է
Աստուած
եւ
ոչորդի
եւ
ոչ
հոգի.
եւ
այնպիսի
Աստուած,
որ
ոչ
ունիիմաստութիւն
եւ
ոչ
հոգի։
Եւ
ոչ
կամէրզխաղաղութիւն,
եւ
կապուտ
էարկ
ի
քաղաքին.
եւ
յոյժդառնացան
քրիստոնեայքն։
Իսկ
ողորմածն
Աստուած
զարթոյց
զնա
իբարկութիւն.
ի
ՊԽԵ.
(=1396)
թվականին,
ելեալ
զօրօքիւրովք,
եկն
ի
յԱրճէշ
քաղաք,
երկիր
պագեաց
սուրբեկեղեցեացն
եւ
ոչ
մտաւ
ի
մզկիթ
տաճկացն,
այլարհամարհեալ
անարգեաց
զնոսա։
Եւ
եկն
ի
վերայԲաղիշու
յանկարծակի.
եւ
ամիրայն
Իբրահիմն
եկն
առնա.
եւ
ըմբռնեալ
սպան
զնա,
եւ
բազում
աւերս
արարամենայն
քաղաքին
եւ
գաւառին։
Եւ
Տէրն
ՈստանինԵզդին
ամիրայն
անկեալ
ի
մէջ
նոցա՝
հաշտութիւն
արարնոցա։
Եւ
զորդի
Ամիր-Շարաֆին՝
փոքր
տղայն
Շամշադինանուն,
եդ
ամիրայ
եւ
գնաց
ի
Թաւրէզ։
Այս
բան
ի
մէջանկաւ
ըստ
կարգի
շարադրութեանն։
Այսքան
առ
այս։