Եւ
պիղծն
Թամուր
երթեալ
յաշխարհնիւր՝
սատակեցաւ
շան
պէս.
եւ
ոռնայր
մեռեալն
իբրեւզշուն՝
ի
պիղծ
խատիրայ
Մաշատին.
եւ
անտի
հանեալ
իհուր
եդին
եւ
ի
ջուր
անցուցին,
եւ
պիղծ
ձայն
նորա
ոչդադարէր
զբազում
ժամանակս։
Իսկ
թուրքմանն
Յուսուֆ,
յետ
սատակմանԹամուրին
ի
ՊԾԵ.
(=1406)
թվականին
առեալ
զսակաւ
զօրսիւր
տառապեալ
եւ
անզէն,
ելեալ
ի
բանտէն
Դամասկոսի,
եւ
եկն
վերստին
յաշխարհս
մեր,
նախ
ի
քաղաքն
Բաղէշ։Եւ
որդի
Ամիր-Շարաֆին
Շամշադին
ամիրայն
գնացեալընդ
առաջ
նորա,
եւ
յոյժ
մեծարեաց
զնա
հացով,
ձիովեւ
ջորով,
զինուք
եւ
ամենայն
զինուորականպատերազմական
պատրաստութեամբ.
եւ
առեալ
եկն
իվերայ
աշխարհին
Ըռըշտունեաց
եւ
վանակերտինՎարագայ։
Եւ
նոքա
պատրաստեալ
զզօրս
իւրեանց՝
ելինընդ
առաջ
նորա,
աւելի
քան
զերկոտասան
հազար.
եւխաբեալ
զՄելիքն
բարեբարոյ
եւ
սիրօղն
եւ
ողորմածնքրիստոնէից
նենգաւոր
ազգն
մարաց,
խոյս
ետուն
եւփախեան։
Եւ
նորա
աւերեալ
զաշխարհն
հրով
եւկողոպտելով,
եւ
սպանութեամբ.
եւ
ապա
եկեալ
իհնազանդութիւն
Եզդին
ամիրայն
եւ
Մելիք
որդին։