ՄԻ՛
ոք
կարծեսցէ
վայրապար
եւ
կամ
երագութեան
վասն
զսահման
զոյգ
միմեանց
լինելոյ
քարոզութեան
սարկաւագին
եւ
աղօթից
քահանային,
եւ
կամ
իրաւունս
դատեսցի
միոյն
լռել՝
մինչեւ
յաւարտել
միւսոյն,
այսինքն
քահանային՝
մինչեւ
սարկաւագն
լռէ,
եւ
ապա
սկսանել.
այլ
պարտ
է
գիտել,
թէ
զուգընթաց
միմեանց
լինել՝
այսր
աղագաւ
սահմանեցաւ,
քանզի
նոյն
խորհրդոյն
զօրութիւն,
զոր
ինչ
քահանայն
խորհրդաբար
խնդրէ,
եւ
զոր
ինչ
սարկաւագն
ժողովրդեանն
բարձրաձայն
հրամայէ
աղաչել։
Վասն
այսորիկ
համաձայն
նոցա
պարտ
է
լինել
միմեանց,
որպէս
զի
ցուցցեն
ժողովուրդքն
Աստուծոյ՝
ըստ
հրամանի
դաստիարակին
սարկաւագին
աղաչելով1,
թէ
զոյգ
է
մեր
իղձք
կամաց
քահանայիդ,
որ
եմուտ
ամենեցուն
մեր
փոխանակ
առաջի
քո.
եւ
թէպէտ
տղայք
եմք
յիմաստից,
եւ
ոչ
կարեմք
այդպէս
հարազատաբար
աղաչել
զքեզ,
սակայն
զտէր
ողորմեայս
ձայնելովս՝
թախանձեմք
ողորմած
կամօք
տալ
զխնդիրսդ,
զոր
խորհրդապէս
մաղթէ
քահանայդ,
եւ
սարկաւագին
յորդորելն
վարդապետութեամբ
քարոզութեանն
զնոսա՝
՚ի
սոյնս
հայի։
Ապա
ամենայն
իրօք
պարտ
է
գիտել,
թէ
որպէս
ամենայն
քարոզից
զանազանութիւն
առ
այս
հային
խորհուրդ՝
ստիպումն
ժողովրդեանն
աղօթակից
լինել
քահանային,
զոյգ
պարտին
միմեանց
աղօթել,
եւ
՚ի
միասին
աւարտել,
քահանային
ծածուկ
խօսելով,
եւ
նոցա
միաձայն
եւ
յայտնի։
