«ԱՍՏՈՒԱԾ
սուրբ՝
որ
՚ի
սուրբս
բնակեալ1
ես,
եւ
երեքսրբեան
ձայնիւ
՚ի
սրովբէից
գովիս,
եւ
՚ի
քրովբէից
փառաբանիս,
եւ
յամենայն
երկնային
զօրացդ
երկրպագիս
»։
Կցորդի
քահանայս
ժողովրդեանն
սրբասացութեան
խորհրդական
աղօթիւքս,
եւ
վկայէ
զնախասացութիւն
մարգարէիցն՝
որք
տեսին
զնա
՚ի
սրովբէիցն
սրբաբանեալ.
եւ
՚ի
քրովբէից
փառաբանեալ,
Եսայի
եւ
Եզեկիէլ,
՚ի
ձեռն
որոց
եւ
մեք,
ասէ,
ուսաք
զայս
երգել
քեզ։
«Որ
՚ի
չգոյէ
՚ի
գոյ
ածեր
զարարածս
ամենայն,
որ
ստեղծեր
զմարդն
ըստ
պատկերի
քում
եւ
նմանութեան,
եւ
ամենայն
շնորհիւ
քո
զարդարեցեր
զնա,
եւ
ուսուցեր
խնդրել
զիմաստութիւն
եւ
զգօնութիւն
»։
Յետ
հրեշտակացն
գոյացութեան՝
արարածս
զգալի
ստեղծան,
եւ
ապա
մարդն
իշխան
նոցա,
ըստ
որում
ուսուցանէ
ազյս
մեզ
Դաւիթ.
«Ո
արար
զհրեշտակս
իւր
՚ի
հոգիս
».
եւ
ապա
յաւելու.
«Ո
հաստատեաց
զերկիր
՚ի
վերայ
հաստատութեան
իւրոյ
»։
Զսոյն
՚ի
մէջ
առնու
եւ
քահանայս.
յետ
հրեշտակաց
զարարածոց
լինելութիւն
դնէ,
եւ
ապա
զմարդոյն
ստեղծանելն,
որոյ
ասէ
ուսուցեր
խնդրել
զիմաստութիւն.
քանզի
դրախտ
ամենապատիկ
ծառովք՝
զիմաստութիւնն
առակէ,
եւ
գործել
մարդոյն
եւ
պահել՝
զխնդրելն
եւ
պահել
անդրժելի
զնոյն
օրինակէ։
«Եւ
ոչ
անտես
արարեր
զմեղուցեալն,
այլ
եդեր
՚ի
վերայ
նորա
ապաշխարութիւն
փրկութեան
»։
Մեծ
շնորհ
եղեւ
այս
Ադամայ
յԱստուծոյ,
գիտելն
զապաշխարութիւն
յետ
յանցանացն
սակս
մարմնոյն,
որում
ոչ
գտաւ
արժանի
բանսարկուն.
քանզի
որդիք
աշխարհիս
այսորիկ
իմաստնացան
քան
զնոսա։
«Որ
արժանի
արարեր
զքեզ
զնուաստացեալ
եւ
զանարժան
ծառայքս
քո
՚ի
յայսմ
ժամու
կալ
առաջի
փառաց
սրբութեան
սեղանոյ
քո,
եւ
զօրինաւոր
երկրպագութիւն
եւ
զփառաբանութիւն
մատուցանել
քեզ
»։
Ի
քէն,
ասէ,
տուաւ
մեզ
այս
զգաստութիւն
աղօթից
խօսակցութեան
ընդ
Աստուծոյ,
որ
զնախապատմեալ
շնորհս
արարեր
մարդկան.
ապա
թէ
ոչ,
մեք
ու՞ր
զօրէաք
՚ի
թանձրութենէ
մարմնոյ
ելանել,
եւ
իմացականապէս
՚ի
յերկրէ
՚ի
յերկինս
խօսել։
Եւ
տե՛ս,
առաջի
սեղանոյս
այժմ
սկսաւ
ասել
թէ
կամք.
քանզի
մինչեւ
ցայժմ
՚ի
մէջ
ժողովրդեանն
եւ
առ
դուրսն
աղօթէր։
«Դու
տէր
ընկալ
՚ի
բերանոյ
մեղաւորացս
եւ
զերեքսրբեան
օրհնութիւնս,
եւ
պահեա
զմեզ
քոյին
քաղցրութեամբդ
»։
Դու
որ
կցորդս
զմեզ
հրեշտակաց
արարեր,
եւ
նոցին
երգոցն
երգակից,
ընկալ
՚ի
բերանոյ
մեր
զհրեշտակական
երգս։
«Թող
մեզ
զամենայն
յանցանս
մեր՝
զկամայ
եւ
զակամայ,
զգիտութեան
եւ
զանգիտութեան.
սրբեա
զհոգի
եւ
զմիտս
մեր,
եւ
շնորհեա
՚ի
սրբութեան
պաշտել
զքեզ
զամենայն
աւուրս
կենաց
մերոց
»։
Նախ
վասն
զփառաբանութիւնն
ընդունել
աղօթեաց,
եւ
ապա
յետ
այնր
փոխարէն
երգողացս,
եւ
շնորհել
թողութիւն
մեղաց
եւ
զսրբութիւն
մտաց.
զի
զայս
կարօտանամք,
ասէ,
ունել,
եւ
ապա
զքեզ
արժանապէս
պաշտել։
«Բարեխօսութեամբ
սրբուհւոյ
աստուածածնիդ,
եւ
ամենայն
սրբոց
որք
յաւիտենից
քեզ
բարեհաճոյացան,
զի
սուրբ
ես
Աստուած
մեր
»։
Վշտակից
են
մեզ
եւ
բարեխօս
առ
Քրիստոս
սուրբք
ամենայն,
եւ
մանաւանդ
օրհնեալ
տիրամայրն,
զորս
՚ի
մէջ
առնու
միջնորդ
եւ
խնդրող
առ
՚ի
յընդունակ
լինելոյ
աղօթիցն՝
որ
՚ի
փառս
Աստուծոյ,
որ
է
օրհնեալ
յաւիտեանս։
