ԸՍՏ
որում
լուան
զի
քահանայն
մեծ
եւ
բարձրագոյնս
ետ
նոցա
շնորհ
փոխանակ
օրհնութեանն,
եւ
յորդորին
՚ի
նոյն
բաղձանօք
սրտից,
յայտ
արարեալ
թէ
անուն
տեառն
մերոյ
ոչ
միայն
այժմ
օրհնեցաւ
՚ի
մէջ
մեր,
որպէս
վկայեաց
հայրդ
սուրբ,
այլ
եւ
յայսմհետէ
օրհնեսցի
մինչեւ
յաւիտեան,
այսինքն
յանկէտն
եւ
յանսահման
ժամանակն.
զի
յաւիտեան
՚ի
վեր
քան
զժամանակն
եւ
ոչ
մասն
ժամանակի։
