ՑՈՒՑԱՒ
յառաջագոյն
այսմ
խորհրդոյ
զօրութիւն
եթէ
ոչ
է
վայրապար,
այլ
հաղորդս
առնու
զամենայն
եկեղեցին՝
նշխարաց
սեղանոյն,
որք
՚ի
տիրապէս
ճաշակումն
ոչ
եղեն
զօրաւորք
վայելել.
զի
որք
օրհնութեանն
կցորդեցան
չափաւորապէս,
ըստ
արժանեաց
իւրեանց
հոգեպէս,
լիցին
եւ
սեղանոյն
նշխարաց
մարմնապէս.
ոչ
որպէս
սոսկ
ընկալեալ
զայն
կերակուր
՚ի
քահանայական
ձեռաց,
այլ
իբրեւ
զնշխար
հոգեւոր
եւ
աստուածային
բաշխեալ
սեղանոյն՝
որ
կարող
է
տալ
շնորհս
հաւատով
ճաշակողացն՝
ըստ
յուսոյն
եւ
սիրոյն
որով
ընդունին։
Զայս
եւ
կինն
քանանացի
՚ի
տեառնն
ապացուցիւ
՚ի
մէջ
առեալ
արժանի
զանձինս
անմաքրիցն
այսմ
շնորհի
վարկանէր.
«Տէր,
ասէ,
եւ
շունք
կերակրին
՚ի
փշրանաց
անկելոց
՚ի
սեղանոյն
տեառն
իւրեանց
».
ըստ
այնմ
յարացուցի
եւ
եկեղեցիս
՚ի
սեղանն
տէրունի
ոչ
համարձակեալ,
ըստ
տկարութեանն
փշրանացն
դեգերեալ
սպասեաց.
եւ
ընկալեալ
զնոյն
քահանայական
օրհնութեամբ
բարեյոյս
կացեալ
առ
ողորմած
տէրն՝
ճաշակէ։
