58
Էնդուր
կուլամ`
սիրտը
կոտրած
առյուծըն
Գող
աղվեսեն
է
իր
վերքըն
ստացիլ.
Ազնիվ
մարթը
ապրուստի
է
ման
գալի,
Ամեն
գյադա
զարբաբի
է
տիրացիլ:
Ինչ
անտառ
է,
կրակն
ընկած`
չէ
վառվում,
Քաֆուր
է
նա,
ով
որ
սա
չէ
հասկանում.
Չարխի
ֆալակն
էնդուր
հիմա
չէ
դառնում,
Վուր
աշխարքս
հիմա
շատ
է
նիղացիլ:
Տերը
միղս
հալբաթ
զանց
կոնե
մեկ
օր,
Ոչխարեն
էծեն
կու
բաժանե
նա
մեկ
օր.
Էս
դուռ
փակողն,
ինքն
բաց
կոնե
մեկ
օր`
Մուխաննաթի
էրեսըն
է
սիվացիլ:
Մոտիկըս
յադ
դառավ,
ամա~ն
չը
մնաց,
Աղուհացը
պակսից,
գուման
չը
մնաց,
Էլ
ճշմարիտ,
արթար
իման
չը
մնաց,
Էնդուր
սիրտըս
փարա-փարա
է
դարցիլ:
Դարդըս
ասիմ,
մե
բիռ
դառած,
էն
գլխեն.
Վերքս
բուժե`
արուն
կալած,
էն
գլխեն.
Էդ
քու
լիզվից
խուցված,
վառված
էն
գլխեն,
Սայաթ
Նովայ
ն
կրակումն
է
մընացիլ:
1758
մայիս: