13
Էսքան
«չէե
խոսք
չէ
ունեցի
օչով
իր
դիլդարի
համա.
Զուր
գլուխըս
մահու
տվի
իմ
էս
անջիգարի
համա.
Քի
մոդ
քա~նի
մարթ
իմ
ղրգի
Հնդու
ղալամքարի
համա.
Հնդու
ղալամքար
իմ
պտրում
զար
ու
զարբաբ
զարի
համա:
Մատնիր
ունիս`
կոկած
մումիր,
կոսիս
քաշած
կա
փարգարը.
Վի
կաց,
պարե
կաքավի
պես,
զրնգում
է
օսկե
լարը.
Օսկե
կոճակնիր
իմ
պտրում,
հատը
չունե
լավ
զարգարը.
Ազիզ,
գի՞դիս,
էն
ճարում
իմ
քու
էրծաթ
քամարի
համա:
Միչկըտ
բուսած
ղարղուղամիշ,
բոյըտ
վունցոր
չինարի
ծառ.
Էրեսըտ`
մե
սիրուն
լուսին,
գունքըտ
գարնան
արիվից
վառ.
Քի
պես
գոզալ
մի
հըրիշտակ
ջեր
չէ
տեսած
արար-աշխար.
Թաքավուրնիրն
էրնեկ
կուտան
քու
մե
հատ
դիդարի
համա:
Առուտեհան
հուսով
էկա,
քու
պատկիրքիտ
յիս
թամաշա,
Վառ
էրեսըտ
բաց
չը
տեսա`
վրետ
խաս
յորղան
էր
քաշած.
Ի՞նչ
անե
խիղճ
Սայաթ-Նովեն,
ջուխտ
աչկիրը
թաց
համաշա.
Գիշիրնիրըն
աստղերու
պես
անքուն,
լուսին-յարի
համա: