Ժ
Լուծ
իմ
քաղցր
է
եւ
բեռն
իմ
փոքրոգի
ՄԱՏԹ․
1.
Մարդիկ
բռնաւորներէն.
աւելի
իրենց
կրիցը
գերի
եղած
էին,
Քրիստոս
ողորմելով
իրենց՝
իրեն
անուշ
լուծը
տուաւ,
առնողին
վրայ
իր
թեթեւ
բեռը
դրաւ․
իրմէ
վերջը
ինչուան
այս
օրս
այն
լուծը
առնողներ
պակաս
չեն.
կրօնաւոր
եղողը
աս
լուծին
ժառանգն
է.
ոչ
մեծ
թագաւոր
մը՝
որ
բիւրաւոր
մարդկանց՝
Աստուծոյ
պէս
կը
հրամմէ,
ոչ
մէկ
հարուստ
մը՝
որ
արծաթը
խաղալիկ
կը
սեպէ,
ոչ
հարսնիք
ունող
փեսայ
մը
այնչափ
ուրախութիւն
կրնայ
ունենալ,
որչափ
մէկ
նորահաս
կրօնաւոր
մը
երբոր
պայծառ
մտքով՝
ու
յօժար
սրտով
Աստուծոյ
եւ
մարդկան
առջեւ
կ՝ուխտէ
Աղքատութիւն,
Ողջախոհութիւն
եւ
Հնազանդութիւն.
վասն
զի
բոլոր
աշխարհք
կը
թողու․
իրեն
ի՞նչ
կը
մնայ,
-
միայն
Աստուած։
2.
Ո՜վ
կրնայ
չափել
Ալոզիոսի
խնտումը
ուխտին
օրը
որ
ըրաւ
նոյեմբեր
15ին
1587ին.
վանք
մտաւ
նէ
ուրախացաւ
երկայն
ատեն
ծովու
մէջ
պտըտած
ամէն
հովէ
անցած
նաւու
մը
պէս,
բայց
ուխտած
օրը
ձգեց
այն
խարիսխը
որն
որ
տասնըհինգ
տարի
առաջ
ձգելու
փափաքեր
էր։
3.
Իր
կեանքը
մինչեւ
այն
ատեն
Աստուծոյ
նուիրեր
էր,
անկէ
վերջը
հանդիսական
ուխտով
բոլորական
ողջակէզ
մը
ըրաւ։
Արդեօք
աշխարհքիս
մէջ
ասոր
նման
քանի՞
հատ
ողջակէզ
եղեր
է։
Այն
տղան
որ
ծնած
չի
ծնած
ու
բոլոր
կենացը
մէջ
աշխարհքէ
հրաժարելու
հետ
էր,
հիմայ
միայն
երկնքի
համար
սկսաւ
ապրիլ,
եւ
իրաւցընէ
ալ
անկէ
վերջը
սրբութեան
մէջ
առաջ
երթալը
յայտնի
ցըցուց:
4.
Դու
կը
զարմանա՞ս
թէ
ուրեմն
Ալոզիոս
առաջ
ի՞նչ
պակասութիւն
ունէ՞ր.
չէ,
բայց
Աստուծոյ
շնորհքը
ու
սէրը
կրակ
մ'է
սրբոց
սըրտին
մէջ,
պէտք
է
որ
երթալով
տարածուի
շատնայ՝
չէ
նէ
թէ
որ
սրբութեան
չափ
մը
ըլլար,
Աստուած
ինչո՞ւ
երկայն
կեանք
պիտի
տար.
Աստուած
անչափ
է,
իր
գանձն
ալ
անհատնում
է.
Ահա
ասանկ
եղաւ
Ալոզիոսի
կրօնաւոր
ու
կղերիկոս
ըլլալէն
վերջը․
(վասն
զի
քանի
մը
ամսէն
ետքն
ալ
չորս
փոքր
աստիճանները
առաւ)։
Առաքինութեան
ճամբայներուն
վարժելէն
վերջը՝
մարդ
կը
կոխէ
ան
ճամբայն՝
որուն
ծայրը
Աստուծոյ
քով
կը
լմննայ :
