Տարեգիրք

Ի թուին Հայոց ՆՀ [470=1021] ելանէր Վասիլն յարեւելս անթիւ զօրօք, եւ խնդրեաց զԱնի եւ զԿարս. եւ Յովհաննէս, որդի Գագկայ, խորհեցաւ տալ վասն թուլութեան սրտի իւրոյ։ Իսկ Վասիլն դարձաւ յաշխարհն իւր եւ գրեաց առ Գորգի թագաւորն Վրաց, գալ նմա ի հնազանդութիւն. զոր ոչ ընկալաւ եւ ոչ յանձն առ։ Յայնժամ գայ Վասիլ թագաւորն պատերազմաւ ի վերայ նորա. եւ զօրքն Վրաց գնացին ընդդէմ նորա, եւ Ռատն եւ Զոյատն արք քաջք, եղբարք Լիպարիտին, ոյժգին բախեցին զզօրսն Վասլին մինչեւ սպանաւ Ռատն, զի ձին նորա խրեցաւ ի տեղի մի տիղմն եւ անտ սպանաւ։Եւ ապա դարձան ի փախուստ զօրք Վրացեացն, եւ զօրք Վասլին զկնի երթեալ կոտորէին։ Եւ կացեալ /10բ/ Վասիլն անդ ամիսս Գ մինչեւ հաւանեցոյց զնոսա, եւ ի Տրապիզոն ձմերեաց։ Եւ գնայր առ թագաւորն Վասիլ տէր Պետրոս կաթողիկոսն Հայոց, եւ Յովհաննէս Կոզեռնն, բազում սպասուք։ Եւ թագաւորն ընկալաւ զնոսա պատուով։ Եւ ի հասանել մեծի աւուր մկրտութեան Տեառն մերոյ, մեծարեաց թագաւորն զտէր Պետրոս եւ զվարդապետսն Հայոց, եւ ի վեր ետ կացուցանել քան զառաջնորդսն Յունաց, եւ յառաջ տէր Պետրոսի հրամայեաց օրհնել զջուրն. զոր իբրեւ արկանէր զմիրոն սուրբ ձիթոյն ի ջուրն, եւ հարկանէր սուրբ նշանաւն զջուրն, հուր սաստկապէս ցոլացեալ ի երեւէր ի վերայ ջրոյն, եւ կապեցաւ գետն առ վայր մի եւ ոչ շարժէր։ Եւ տեսեալ թագաւորին եւ զօրացն զարհուրեցան։ Եւ խոնարհեալ թագաւորն արկանէր զօրհնեալ ջուրն ի վերայ գլխոյն, աջովն Պետրոսի։ Եւ դարձաւ տէր Պետրոս մեծաւ պարգեւօք յաշխարհն /11ա/ Հայոց։ Իսկ Վասիլն յետ ժամանակաց գայ յԱնտիոք ի ծածուկ Գ արամբք հաւատարմօք գալ ի Սեաւ լեառնն ի տեղին որ կոչի Պաղակցեակ, եւ ի հօր տեղւոյն առնու զքրիստոսական կնիքն։ Եւ յայնմհետէ եղեւ որպէս հայր աշխարհիս Հայոց։