Ի
թուին
Հայոց
ՆԾԷ
[457=1008]
յաւուրսն
Վասլին
ելանէր
աստղ
մի,
ի
տեսիլ
հրոյ,
եւ
եղեւ
շարժ
սաստիկ
ընդ
ամենայն
տիեզերս։
Եւ
զկնի
այնր
բարկութեանց
անկաւ
ցաւ,
որ
անուանեցաւ
խուլիկ,
եւ
երեւէր
յայտնապէս
ի
մարմինն,
եւ
ի
դառնութենէն
ոչ
ժամանէին
/8բ/
հաղորդութեան,
այլ
առ
ժամայն
խեղդէր
զմարդ
եւ
զանասուն.
եւ
բազումք
մեռան
ի
նմանէ,
մարդ
եւ
անասուն։