Ի
թուին
ՇԼԵ
[535=1086]
յարուցեալ
անօրէնն
Ֆիլառտոս
գնաց
յերկրպագութիւն
տիեզերակալ
սուլտանին
Մելեքշահին,
խնդրել
ի
նմա/58բ/նէ
զքաղցրութիւն
ի
վերայ
հաւատացելոց
Քրիստոսի։
Եւ
թողեալ
փոխան
իւր
զիշխանն
Պարակամանոս,
ազգաւ
Յոյն։
Եւ
յայնժամ
մի
ոմն
յիշխանացն
Ֆիլառտոսի
Պարսամոյ
անուն,
խորհեցաւ
խորհուրդ
չար
ընկերօք
իւրովք,
եւ
յաւուր
կիւրակէի
եկեալ
ի
կլայն
Ուռհայոյ՝
գտանէ
զՊարակամանոսն
յեկեղեցւոջն,
զի
կայր
յաղօթս,
եւ
սպան
զնա
անտ։
Եւ
եդին
քաղաքացիքն
զսպանօղն
Պարսամոյ
տուկ
քաղաքին,
վասն
սպանմանն
Պարակամանոսի։
Եւ
լւեալ
զայս
Մելեքշահ
սուլտանն՝
ընկէց
զՖիլարտոսն
ի
պատուոյն,
եւ
նա
յուսահատեալ
յամենայն
կողմանց՝
ուրացաւ
զհաւատն
իւր
զոր
ունէր
սուտ,
եւ
կարծէր
այնիւ
փառաւորիլ
ի
սուլտանէն,
յորմէ
ոչինչ
օգտեցաւ,
այլ
եղեւ
ատելի
Աստուծոյ
եւ
մարդկան։
Ի
սոյն
ամի
շարժեցաւ
տիեզերակալն
Մելեքշահ,
եւ
բազում
զօրօք
դիմեալ
յարեւմուտս,
եւ
նախ
տիրեաց
աշխարհին
Հայոց։
Եւ
գայր
տիրէր
Հալպայ
եւ
Անտիոքայ
եւ
ամենայն
ծով/59ա/եզերեայց
աշխարհին,
եւ
ունէր
սիրտ
քաղցր
եւ
ողորմած
եւ
սիրէր
զամենայն
մարդ։
Եւ
յետ
տիրելոյն
Անտիոքայ,
եկն
ի
Սեւ
ոտին
յեզր
ծովուն
ովկիանոսի,
եւ
մտեալ
երիվարաւն
ի
ներս
կոխէր
զծովն,
եւ
հանէր
զսուրն,
հարկանէր
երիցս
զջուրն,
եւ
ապա
իջեալ
ի
վերայ
երկրի,
աղօթս
եւ
գոհութիւնս
մատուցանէր
Աստուծոյ
որ
առաւել
զօրացոյց
զնա
քան
զհայրն
իւր,
եւ
ետ
նմա
ի
ծովէն
Պարսից
մինչեւ
ի
ծովն
ովկիանոս։
Եւ
դնէր
յԱնտիոք
զԱսխիանն,
զայր
չարաբարոյ,
եւ
ի
Հալպ
եդ
զԱխսնգոյրն,
որ
էր
այր
բարի
եւ
շինող
աշխարհի։
Ի
սոյն
յայսմ
ամի
ամիրայն
Պուզանն
հրամանաւ
Մելեքշահին
պաշարեաց
զքաղաքն
Ուռհա.
եկն
եւ
սուլտանն
եւ
անցեալ
գնայր,
բայց
Պուզանն
նեղէր
զքաղաքն։
Եւ
յարեան
քաղաքացիքն
ի
վերայ
տուկին
Պարսամոյ,
եւ
նա
առ
վտանգին
ընկէց
զինքն
ընդ
պարիսպն
եւ
սատակեցաւ,
եւ
քաղաքացիքն
ետուն
զՈւռհա
ի
Պուզանն
եւ
նա
եդ
/59բ/
գլխաւոր
քաղաքին,
եւ
եղեւ
անդ
խաղաղութիւն
յաւուրս
նորա։
Իսկ
սուլտան
Մելեքշահն
գնաց
ի
վերայ
Գանձակայ
եւ
առ
զնա,
եւ
կաթողիկոսն
Աղուանից,
տէր
Ստեփանոս,
անդ
էր
եւ
զերծաւ
Աստուծոյ
օգնութեամբն։
Անդ
ի
թագաւորութեանն
Յունաց
Ալեքսին,
եղեւ
խռովութիւն
յաշխարհն
Յունաց
յազգէն
Պածինկաց,
եւ
յաղթեաց
Պածինակն
եւ
արար
փախստական
զԱլեքսն,
եւ
բացեալ
Ալեքսն
զգանձս
իւր
հռոմեաց
զօրս
բազումս։
Իսկ
Պածինակն
եկն
առնուլ
ի
նմանէ
զԿոստանդինուպօլիս,
եւ
թագաւորն
Ալեքսն
զինեաց
զզօրս
իւր
պահօք
եւ
աղօթիւք,
նոյնպէս
եւ
ինքն
զաւուրս
Ը
ոչ
ել
յեկեղեցւոյն,
այլ
խնդրէր
զօգնականութիւն
ի
Տեառնէ։
Եւ
յայնժամ
յարձակեցաւ
թագաւորն
ի
վերայ
Պածինկայ
եւ
սաստիկ
պատերազմաւ
բախէին
զմիմեանս.
իսկ
Պածինակքն
էին
արք
աղեղնաւորք
եւ
ի
վերայ
սայլից
պատերազմէին,
զարմանալի
արուեստիւ։
Իսկ
թագաւորն
հր/60ա/ամայեաց
նաֆթիւ
բորբոքել
զսայլսն,
եւ
այնու
յաղթեալ
դարձուցին
զնոսա,
եւ
զհետ
մտեալ
կոտորեցին
զնոսա,
հանդերձ
կանամբք
եւ
որդւովք,
եւ
դարձան
մեծաւ
յաղթութեամբ։
Ի
սոյն
ամի
յայտնեցաւ
ի
Կոստանդինուպօլիս
Յոյն
աբեղայ
մի
չարագործ,
եւ
երկրպագող
սատանայի,
զհետ
իւր
պահէր
սեւ
շուն
մի
եւ
նմա
երկիր
պագանէր,
եւ
չար
կախարդութեամբն
իւրով
զբազումս
ի
հաւատացելոցն
ապականեաց,
եւ
գլխովին
զմայր
թագաւորին
Ալեքսին։
Իսկ
մայր
թագաւորին
այնչափ
մոլորեցաւ,
զի
առեալ
մասն
ինչ
ի
տէրունական
խաչէն
դնէր
ի
կօշիկ
թագաւորին՝
զի
միշտ
զնոյն
կոխիցէ.
զոր
իմացեալ
թագաւորին
վաղվաղակի
զմայրն
իւր
ընկէց
ի
փառաց,
եւ
զանօրէն
աբեղայն
եւ
զգործակիցսն
իւր
զՄուշեղ
եւ
զայլսն
հեղձոյց
ի
ծովն։