Իսկ
յետ
Ե
ամի
տէրութեան
Մլեհին,
ի
թուին
Հայոց
ՈԻԴ
[624=1175],
իշխանքն
Մլեհին
խորհեցան
խորհուրդս
անօրէնութեան
եւ
միաբանեալ
սպանին
զնա
ի
քաղաքն
/127ա/
Սիս,
յաղագս
անհանգիստ
բարուց
իւրոց,
եւ
առաքեն
ի
Պապեռօնն
եւ
կոչեն
զաւագ
որդին
Ստեֆանէի
զՌուբէն՝
դնել
յաթոռ
նախնեաց
իւրոց։
Զոր
անդանդաղ
առաքեաց
քեռին
իւր
Բակուրան
բազում
գանձիւք
ոսկւոյ
եւ
արծաթոյ.
եւ
եկեալ
Ռուբէն
տիրեաց
հայրենեաց
իւրոց,
եւ
հնազանդեցան
նմա
իշխանքն
Հայոց
յօժարութեամբ։
Եւ
էր
սա
երիտասարդ
բարեմիտ
եւ
առատաձեռն,
տեսլեամբ
գեղեցիկ,
ամաց
Լ,
ի
զինուորութիւնս
արիագոյն
եւ
աջողակ
ի
նետաձգութիւն։
Եւ
սկսաւ
տալ
պարգեւս
ամենեցուն
առատապէս,
եւ
զժողովեալ
գանձս
Մլեհին
սկսաւ
սփռել
ի
պէտս
եւ
յանպէտս,
եւ
առատապարգեւ
սեղանով
զամենեցուն
սիրտ
եւ
զոգի
յինքն
յանգոյց,
եւ
ուր
դիմէր
նոքօք՝
քաջապէս
մղէր
զհոյլս
թշնամեացն,
որով
էառ
զՄսիս,
զԱտանա
եւ
զՏարսուս։
Իսկ
ի
սկիզբն
իշխանութեան
իւրոյ
/127բ/
արար
մեծագոյն
պատիւս
իշխանաց
իւրոց,
եւ
շնորհակալեցաւ
ամենեցուն
սակս
երախտեացն
զոր
արարին
նմա
եւ
սպանին
զհօրեղբայրն
իւր
եւ
հաստատեցին
զնա
ի
տեղի
նախնեացն
իւրոց։
Նա
եւս
առաւել
այնոցիկ
բարիս
խոստանայր
որոց
ձեռամբ
սպանաւ
հօրեղբայրն
իւր՝
եթէ
ծանիցէ
զնոսա։
Եւ
յարեան
արք
երկուք
խաբեալք
յիմարութեամբ,
եւ
ասեն՝
մեք
սպանաք
ձեռօք
մերովք
զնա
յաղագս
սիրոյ
քո.
եւ
նա
յոյժ
շնորհակալ
եղեւ
նոցա.
եւ
ապա
հրամայէ
կապել
վէմս
ի
պարանոց
նոցա
եւ
ձգել
ծածկաբար
ի
գետն,
որոց
էին
անուանքն
միոյն
Ջահան
եւ
միւսոյն
Ապլղարիպ,
որ
էր
ներքինի։
Եւ
իբրեւ
հաստատեցաւ
յիշխանութիւն
իւր
Ռուբէն՝
սկսաւ
նեղել
զԼամբրունն
պատերազմաւ
եւ
սղարիւ
զամս
Գ
եւ
յոյժ
տառապեցոյց
զնոսա
վասն
հին
մախանացն
զոր
նախկի
ունէին
ընդ
միմե/128ա/անս
այլ
ոչ
կարաց
առնուլ։
