Ի
ժամանակս
Վասլին,
ի
թուին
478
[=1029]
երեւեցաւ
յերկինս
սոսկալի
նշան,
որպէս
թէ
պատառեցաւ
երկինքն
եւ
լոյս
սաստիկ
յերկիր
անկաւ.
եւ
զահի
հարան
ամենեքեան
ընդ
լուսոյն
հեղումն։
Յայնժամ
ժողովեցան
առ
վարդապետն
Հայոց
Յովհաննէս
Կոզեռն,
եւ
հարցանէին
վասն
սոսկալի
նշանին։
Եւ
նա
արտասուօք
սկսաւ
պատմել
զչարութիւն
յետին
ժամանակիս,
զոր
ինչ
գալոց
էր
ի
վերայ
երկիրս։
Եւ
յայս
տարի
մեռաւ
Վասիլն,
եւ
տայ
զթագաւորութիւնն
ի
Կոստանդին
եղբայրն
իւր.
եւ
յանձնեաց
ի
նա
զաշխարհն
Հայոց,
կացեալ
թագաւոր
ամս
քառասուն
եւ
ութ։
Եւ
զԱտոմ
եւ
զԴաւիթ
զորդիսն
Սենեքերիմայ,
եւ
զԱպուսահլն
եւ
զԿոստանդինն
եւ
զամենայն
իշխանս
Հայոց
հոգաբարձութեամբ
յանձնէր
ի
նա,
եւ
զամենայն
աշխարհն
Հայոց։
Յայսմ
ամի
մեռանէր
Սենեքերիմ
արքայն,
եւ
թաղեցին
ի
Վարագայ
վանսն.
եւ
նստաւ
յաթոռն
Դաւիթ։
Մեռաւ
եւ
թագաւորն
Վրաց
Գորգի,
եւ
նս[]/12ա/տաւ
յաթոռ
նորա
Բագարատ
որդի
նորա։
Իսկ
Կոստանդին
արքայն
Յունաց,
եղեւ
այր
բարի
եւ
ողորմած
ի
վերայ
ամենայն
աշխարհի.
արձակեաց
զամենայն
արգելանս
ի
բանտից,
եւ
տապալեաց
զամենայն
տուն
կորստեան,
յորում
Վասլին
կախեալ
էր
զգեստուք
զմեծամեծս
Յունաց
ընդ
փողից
ի
ճանկ
երկաթի։
Զոր
տեսեալ
Կոստանդինն
լայր
եւ
ապաշաւէր
եւ
հրամայէր
թաղել,
եւ
մեղադրէր
եղբօրն
ասելով,
եթէ
մարդ
մահկանացու
գոլով
բնութեամբ,
զիարդ
այսպիսի
մեղս
յանդգնեսցի
վասն
կենաց
անցաւորի։
Եւ
ինքն
կացեալ
խաղաղութեամբ
եւ
բարիոք
կենցաղավարութեամբ,
փոխի
առ
Քրիստոս,
թագաւորեալ
ամս
Դ։
Եւ
մինչդեռ
կենդանի
էր,
փեսայացոյց
ի
դուստր
իւր
զիշխան
ոմն
Ռոմանոս
անուն,
զի
ոչ
գոյր
նորա
որդի,
եւ
ամենեքեան
հնազանդեցան
նմա։
