Տարեգիրք

Ի թուին Հայոց ՆՀԱ [471=1022] մեռաւ տէր Սարգիս կաթողիկոսն Հայոց, եւ հաստատեաց յաթոռ իւր հայրապետ զտէր Պետրոս։ Ի սոյն ամի իշխան ոմն յաղթանդամ, ի տանէն Յունաց, Նիկիֆօր անուն Ծռվիզ, յարեաւ ի վերայ Վասլին, եւ կոչեաց ի միաբանութիւն իւր զթագաւորն Վրաց Գորգի, եւ զորդիսն Գագկայ։ Գնաց յահէ նորա եւ Դաւիթ առ նա զօրօք Հայոց։ Եւ եղեւ ահ մեծ ի վերայ Վասլին. եւ յղեաց Վասիլն առ Դաւիթ աղաչանս զի հնարեսցէ զկորուստ նորա. եւ Ծռվիզն յոյժ սիրէր զԴաւիթ, եւ խոստացաւ նստուցանել զնա յաթոռ /11բ/ թագաւորութեան Հայոց։ Բայց Դաւիթ ոչ կամեցաւ լուծանել զդաշինս Վասլին։ Եւ յաւուր միում, գնայր Դաւիթ ի տուն իւր խռովութեան աղագաւ, եւ յարուցեալ Նիկիֆօր միայն եւ գրկեաց զնա, աղաչէր դառնալ. իսկ Դաւիթ ակնարկեալ արանց եւ նոյն ժամայն սպանին զԾռվիզն, եւ զօրք նորա ցրուեալ եղեն փախստական։ Եւ լուեալ զայն Վասլին, ուրախ եղեւ յոյժ, եւ տայր պարգեւս Դաւթի զԿեսարիա եւ զԾամնդաւ, եւ զամենայն Խաւատանէքն հանդերձ սահմանօքն։ Եւ Վասիլն մեծաւ զայրացմամբ գայր ի վերայ Գորգէ Վրաց թագաւորին, բազում զօրօք. եւ արարին Ձիոնից բերդին առաջի մեծ պատերազմ, եւ Գորգի փախստական լեալ անկանէր յամուր բերդերս, եւ գրէր զանձն իւր ծառայ Վասլին, եւ տայր զորդին իւր պանտանտ առ նմա։ Եւ յետ այնորիկ գնայր Վա[]սիլն յաշխարհն Պարսից. եւ բանակէր ի դուռն քաղաքին Հերայ, եւ էր ժամանակն ամառն։ Եւ օր մի երեկ շատ ձիւն եկն ի վերայ հեծելին, եւ չգիտէին թէ ինչ առէին, եւ փախեան ի մեծ տագնապէն. եւ ծովացաւ երկիրն ի շատ ջրէն, եւ եկին ի տիղմ, եւ չկարէին անցանել ի տղմոյն, եւ չգիտէին թէ զինչ արասցեն։ Ապա թագաւորն կոտորեալ ի հետեւակացն երեքտասան հազար մարդ, լցին ի մօրատն, եւ անցան ի վերայ, եւ եկին ձմերել ի Մելտինի, եւ անտի գնացին ի Կոստանդինուպօլիս։