Եւ
ի
սոյն
աւուրս
եկն
սուլթան
Ահմատնի
Բաղդատայ,
մտեալ
ի
Թաւրէզ՝
էառ
զնա։
Եւ
Սմբատ՝որդի
Իւանէին,
թոռն
Բուրթէլին,
գնաց
առ
նա,
խաբեալի
խրատատուաց
իւրոց,
եւ
նորա
մեծարեալ
զնա,
եւ
ետզգեղն
Անգեղակութ
նմա
պարգեւս։
Եւ
լուեալՅուսուֆին՝
փութանակի
եկն
ի
Թաւրէզ.
պատերազմեալընդ
ղանին
սուլթան
Ահմատ,
ըմբռնեալ
սպանին
զնախեղդամահ
առնելով,
զի
տեարք
էին
տեղեացն,
որ
ղանասէին
եւ
որդի
Օիս
ղանին։
Եւ
եղեւ
ի
նոյն
ժամանակխաղաղութիւն
խնամօքն
Աստուծոյ
ամենայն
աշխարհիՎրաց
եւ
Աղուանից.
եւ
շինութիւն
եղեւ
ամենայնաշխարհիս
մեր,
զի
յԱրճիշու
մինչ
ի
գաւառնԱյրարատեան
մարդ
ի
յաւեր
ոչ
բնակէր,
այլ
ի
շէնսբնակէին.
եւ
թէպէտ
հարկապահանջութիւնն
բազում
էր,
սակայն
խաղաղութիւնն
առանց
խռովութեան
էր,
եւծաղկեալ
էին
եկեղեցիք
քահանայիւք
եւ
սարկաւագօք։Եւ
մարդիկ,
որ
յաւուրս
չաղաթային
ի
հաւատոցուրացեալք
էին՝
եկին
ի
հաւատք։
Բուրթէլն
Որոտան,
Տարսայիճն
Եղեգեաց,
Սօրղաթմիշն
Մակուայն,
ԱղիդաննԱղցուց։
Եւ
յԱրճէշ՝
զվանքն
որ
առեալ
էին
տաճիկք,
ետզեկեղեցին,
եւ
յոյժ
ուրախ
էին
հաւատացեալքն։
