40
Այ
սիրտ,
ովոր
քիզ
մե
յաման
բան
կոսե,
Յիդ
դառ
ասա
-
«յիս
քիզ
ամա
ջան
կուտամե.
Թաք
դուն
արով
ըլիս,
թող
հա
վատ
ասեն,
Դուն
լավութին
դադիր`
խաթիրջամ
կու
տան:
Տերն
իստակին
ու
անմիղին
կու
նայե,
Վունցոր
վառվող
փիլթեն
յիղին
կու
նայե.
Բարով
ծառը
տակի
հողին
կու
նայե.
Ալչաղ
մարթի
վիրչը
կուլի
ջահանդամ:
Արի,
անգաճ
արա
բեյթիս
ու
առ
տար.
Էլ
մի'
ասի,
համ
կանանչ
կար,
համ
ալ
կար.
Քանի
վուր
քու
ձեռին
էսօր
հընար
կա,
Հոքուտ
համա
մե
տուն
շինե
ջաննաթում:
Թե
մարթի
մեչ
դողրու
մարդըն
էրեւա`
Սոնեմեն
էլ
կթված
կաթըն
կերեւա.
Միղքը
դառն
է,
ամա
քաղցր
կերեւա,
Էնդու
համա
դրախտեն
էլավ
ջան-Աթամ:
Սայաթ
Նովայ ,
դուն
էս
բանըն
կատարի`
Միշտ
գոհ
մնա
բարեկամից,
օտարից,
Պիտիս
մոռնա,
հենց
վուր
մահըն
պատահից,
Գուզե
հարուր
տարի
քաշիս
ջանիտ
դամ:
(1758)
Էս
Արութինի
ասած
թեջնիս
է.
գրված
է
մարտի
19-ին,
քրոնիկոնի
446-ին: