Տաղեր

41

Օղորմի էն կարմունջ շինող վարպետին`
Անց կենողը քար կու դնե, կու հիշե.
Խալխի համա կինք մաշեցի, ջան տվի`
Տապանիս քարն է'լ ախպերըս կու քաշե:

Իգիթն էն է, ում աղ-հացը չի հատնի,
Ով ծառս կուլի, կապանքնիր կու կըտըրտի.
Ամա հիմիկ ով քիչ արճիճ կու գտնի,
Շուտ վազ կու տա սարափխանի, փարաշի:

Չարխի-փալագըն չարխն էնենց շուռ էրիտ,
Վուր մինձատան վուրթին մնաց դռներին.
Ով էլ մե հին շալ չէր հաքած տոներին,
Հուջրեն լիքը` ձեռ է մեգնում ղումաշի:

Տե'ր, ազատիր կիղծավուրից, անբանից,
Հիմարներեն, անտաշներեն պահպանի,
Էնդու համար չիմ նիղանում դուշմանից,
Վուր սրտումս դաղիր ունիմ սիրդաշեն:

Ինչ բլբուլ իս, վուր փարվազըտ չին տեսնի,
Սերը չելած տիղը սազըտ չին տեսնի,
Սայաթ Նովայ , էլ գրածըտ չին տեսնի`
Ամեն էկող ղալամ առած կու նաղշե: