77
Այբըն-աստված
սիրիս,
ո'վ
մարթ-արարած,
Հենց
բան
արա,
վուր
քիզ
չասին`
անարթար.
Ծակող,
արուն
հանող
վարթը
մի
սիրե,
Անփուշ
վարթը
թուփեն
պոկե,
քիզիդ
տար:
Հեստի
խոսե
զալումնիրը
չիմանան,
Վուր
էրեսիտ
ջուրն
ու
գունքըտ
դիմանան.
Թե
վուր
քաղքումն
օրենք-տեր
չը
հիմնանա,
Վատն
ու
սուտը
կիշղեն`
գուքա
միշտ
զարար:
Անբան
մարթը
խերից,
շառից
կու
փախչի,
Ազնիվ
մարթուց
նամարդը
չի
ամանչի.
Յոլսըզն
ուղիղ
մի
ճամփա
չի
ճանանչի,
Վիրչում
ճամփին
կոսե.
«Էս
ինձ
ո՞ւր
տարարե:
Դուն
չիս
տանի
էսենց
բեռը
քու
ճըտիտ,
Խոսկըտ
ասա,
վունց
անիղից
թըռած
նիտ,
Վարպիտի
հիդ
ով
խոսե
խակ
ու
անմիտ,
Կինքումըն
չի
կանա
գըթնի
մե
ղարար:
Քանի
գընաց
խոսկիրըտ
մե-մեկ
հալվից,
Ափսուս,
դեռ
շիվ,
բոյըտ
միչիցըն
ծալվից.
Սայաթ
Նովայ
ն
հեյից
դեպի
վով
քայլից,
Ինչ
վուր
գըրեց`
անգին
քար,
լալ
ու
գոհար:
Էս
երգը
ալիֆլամա-ղարահեջա
է.
շատ
լավն
է,
Արութինի
ասած.
ով
որ
սովորի,
օղորմի
ասի,
գրված
է
մարտի
4-ին,
քրոնիկոնի443-ին
(1755
թ.
):