Գալուստ
Խոսրով
խանին:
Ջաղաթայ-Քօթուկ-Մահմատ
խանն
կարի
ագահ
էր,
եւ
ռիշտ,
եւ
յափշտակօղ.
քանզի
զռոճիկս
սպայիցն
ըստ
սովորութեանն
արգելոյր
եւ
ո'չ
տայր.
եւ
եբարձ
զիշխանութիւն
զօրացն,
եւ
ոչ
տայր
ումեք
գործ
ինչ,
եւ
ոչ
առաքէր
հարկահան
ոք
՚ի
նոցանէ,
այլ
տայր
այնոցիկ`
որ
ընդ
իւրն
էին
եկեալք.
վասնորոյ
ձանձրացան
ամենայն
զօրքն,
եւ
միաբանեալք
գրեցին
թուղթ
ամբաստանութեան,
ետուն
եւ
կնքել
Փիլիպպոս
Կաթուղիկոսին,
եւ
առաքեցին
առ
Շահն:
Եւ
լուեալ
զայս
Շահն`
առաքեաց
այր
ոմն
Խոսրով
անուն`
ազգաւ
Վրացի,
եւ
պատուիրեաց
նմա
իշխել
Երեւանայ,
եւ
զՄահմատն
առաքել
առ
ինքն:
Եւ
գնացեալ
Խոսրովն
յԵրեւան`
եւ
նստաւ
խան,
եւ
առաքեաց
զՄահմէտն
յԱսպահան:
Եւ
էր
Խոսրովս
այս`
այր
լաւ
եւ
բարեսէր,
եւ
բարեկամ
քրիստոնէից.
գնայր
՚ի
վանորայս,
եւ
տայր
պարգեւս
եւ
ընծայս
վանորէիցն:
Այլեւ
էր
ողորմասիրտ
եւ
առատաձեռն.
եւ
թէ
ոք
տանէր
նմա
ձու
մի,
եւ
նա
ագուցանէր
նմա
պատմուճան
մի:
Թեթեւացոյց
եւ
զհարկն
քրիստոնէից:
Եբարձ
եւ
մաքսն
՚ի
ճանապարհաց:
Եւ
էր
առատութիւն
եւ
լիութիւն
ամենայն
իրաց,
եւ
թեթեւագին
ամենայն
ինչք
ընչից:
Էր
եւ
ինքն
գուսան
եւ
երաժիշտ,
երգեցիկ
եւ
յօրինօղ
երգոց:
Յորժամ
երթայր
՚ի
վանորայս,
կոչէր
զմանկունս
դպրոցաց,
եւ
տայր
երգել
զշարական
եւ
տաղ.
եւ
այնպիսի'
վարուք
կայր
բարեձեւութեամբ:
Յորժամ
բազմէր
յուտել
եւ
ըմպել,
նստուցանէր
զմեծամեծս
Հայոց
ընդ
իւր:
Եւ
՚ի
դատաստանս
ուղղադատ
եւ
իրաւարար.
եւ
այսպէս
կայր
նա
յԵրեւան.
եւ
գնալն
նորա
յետոյ
ասասցուք:
