ԽԻԿԱՐՆ
ԿՐՕՆԱՒՈՐ
—Վերջապէս,
հայր
Խիկար,
ըսածդ
կատարեցիր
ու
կրօնաւոր
եղար:
—Ի՞նչ
ընէի,
ուրիշ
ճամբայ
չկար.
ինձի
սըկէ
սուրճ
մը
ապսպրէ :
—Շատ
աղէկ,
ի՞նչպէս
էք,
նայինք:
—Փառք
Աստուծոյ,
սա
ծխախոտդ
տուր:
—Հրամմեցէ՛ք,
ազգային
ի՞նչ
լուր
ունիս
նայինք:
—Ի՞նչուս
պէտք
իմին
ազգային
լուր,
սա
կրակը
տո՛ւր:
—Հրամմեցէ՛ք,
հա՛յր,
ի՞նչպէս
ժամանակ
կ՚անցունէք
կոր,
նայինք:
—Ի՞նչպէս
պիտի
ըլլայ,
վարդապետ
մը
ի՞նչպէս
կեանք
կրնայ
անցունել,
ծանօթներուս
տունը
կ՚երթամ,
կերակուրս
բարեկամներուս
տունը
կ՚ուտեմ,
ցերեկները
կը
քնանամ,
գիշերները
կը
քնանամ…
սա
տեղ
ճաշարան
կայ
նէ`
ինձի
կերակուր
ապսպրէիք:
—Գլխուս
վրայ.
տղա՛յ,
գնա՛
վարպետին
ըսէ,
որ
վարդապետին
կերակուր
բերէ:
Թաղին
վարժարանը
ի՞նչպէս
կ՚երթայ
կոր:
—Իրաւ
որ
հարցուցած
չունիմ,
հարցունելու
ժամանակ
ալ
չունիմ:
Սա
ծխախոտդ
տայիր…
սա
անցնողները
ո՞վ
են:
—Չեմ
ճանչնար:
—Շնորհալի
ընտանիքի
մը
կը
նմանին
կոր,
տղան
ալ
ի՛նչ
սիրուն
է:
—Հրամմեցէ՛ք,
հա՛յր,
կերակուրը
բերի:
—Ծօ
տղա՛յ,
աս
խորովածին
քանի՞
ղուրուշ
կ՚առնէք:
—Չորս
ղուրուշ,
հա՛յր:
—Գնա՛,
թշուառական,
վարդապետներուն
համար
չէ
ա՛,
ես
ստակ
մը
չեմ
տար,
վաղը
հայրդ
մեռնելու
ըլլայ
նէ`
կը
թաղեմ,
ես
ալ
ան
ատեն
ստակ
չեմ
ուզեր:
—Ի՞նչ
կ՚ըսէք,
վարդապե՛տ:
—Գործդ
գնա՛,
ես
գիտեմ
ըսածս,
սըկէ
շիշ
մը
գինի
բեր:
—Շատ
աղէկ,
կը
բերեմ:
—Հայր
Խիկար,
չըսէ՞ք,
ազգային
գործերուն
վրայօք
ի՞նչ
կարծիք
ունիք:
—Մոռցանք
ըսելու
տղուն,
որ
քիչ
մը
բիլաւ
բերէ:
—Կ՚ըսենք.
ազգային
գործերն
ի՞նչպէս
կ՚երթան
կոր:
—Բիլաւն
ալ
ցերեկ
ատեն
ծանր
չնստիր
մի
եա՜.
մաքարոնին
աւելի
աղէկ
է
կարծեմ.
բժիշկներն
ալ
խրատ
կու
տան,
որ
մաքարոնի
ուտենք:
—Ուզածդ
բերել
կու
տանք:
Երեսփոխանական
ժողովին
կ՚երթա՞ք
երբեմն:
—Ծօ
տղա՛յ,
լաքերթայով
գինին
ի՛նչ
աղուոր
կ՚երթայ
կոր,
գիտե՞ս,
անցեալ
գիշեր
Հայիմէն
առի
կէս
օխայ,
սակայն
պատուական
բան
էր:
—Այո՛,
աղէկ
կ՚ուտուի.
Կրօն.
ժողովն
ի՞նչ
ջուրի
վրայ
է:
—Սակայն
հետը
քիչ
մ՚ալ
սոխ
ըլլալու
է:
—Եկայ,
հա՛յր,
ուրիշ
բան
մ՚ալ
կ՚ուզէ՞ք։
—Էհ,
քիչ
մը
էքմէք
քատայիֆի
ըլլայ
նէ`
գէշ
չըլլար:
—Հիմա
կը
բերեմ,
վարդապետ:
—Իզմիրի
խնդիրը
ի՞նչ
եղաւ,
հայր
Խիկար:
—Նոր
վերարկու
մը
կ՚ուզեմ
կոր
շինել
տալ,
սա
խանը
բարեկամներ
ունիմ,
երթամ
նայիմ
խումաշը
ձրի
կրնա՞մ
փրցունել:
—Հայաստանի
մէջ
հարստահարութիւններ
կ՚ըլլան
կոր
եղեր:
—Խումաշը
ձրի
առնեմ
նէ`
կարողչէքը
մեծ
բան
մը
չէ:
—Լսեցի,
որ
վարդապետները
Պոլիսէն
պիտի
հանեն
ու
վանքերը
պիտի
ղրկեն
եղեր:
—Ւ՞նչ
ըսիր,
վարդապետները
Պոլիսէն
պիտի
հանեն
վանքերը
մի
պիտի
ղրկեն,
ըլլալո՞ւ
բան
է
աս,
մեր
ազգին
մէջ
տակաւին
վարդապետներու
արժէքը
ճանչցուած
չէ
եւ
ասոր
համար
է,
որ
ազգերնիս
ետ
ետ
կ՚երթայ
կոր…
խեղճ
վարդապետները
վանքերը
երթան
ի՞նչ
ընեն…
ո՞վ
է
աս
որոշումը
տուողը…
ո՞ր
ժողովքին
մէջ
խօսքը
անցեր
է:
—Իրաւ
որ
չգիտեմ:
—Անանկ
է
նէ`
սա
կերակուրս
ուտեմ
ու
վազելով
պատրիարքարան
իջնամ
սա
լուրը
ստուգեմ,
ասանկ
բան
մը
իրաւ
կայ
նէ`
վարդապետութիւնը
լմնցաւ:
Մնաք
բարով,
մնաք
բարո՛վ,
կու
գամ,
Տէր
ընդ
ձեզ:
—Ե՞րբ
կու
գաք
նորէն,
հայր:
—Գալ
շաբթու: