ՆՈՐ
ՀԻՒՂԱԿՍ
Ի՜նչ
լուսակերտ
եւ
սպիտակ
խրճիթ
է
այս,
Յստակ՝
ինչպէս
կոյսի
մ՚հոգին,
Թշուառ՝
ինչպէս
ի՛մ
հոգին.
Օ
տրտմութիւնս
ի՜նչ
հեշտանքով
պիտի
ապրի
այս
երգին
տակ...
Երբ
սկսի
քերթուածն
հիւանդ
երկնքին՝
Ի՜նչ
մտասոյզ
ու
վերացած
անդորրանքով
Կրնամ
երեսըս
ձեռքերում
մէջ
ծածկել
Ու
արտասուել...
Երբ
մարդ
կու
լայ
խաղաղութեան
երգին
տակ՝
Իր
աչքերէն,
արցունքի
տեղ,
Հոգիին
մութ
վարդե՛րն
են
որ
կը
մաղուին...
Եւ
այդ
բոյրո՜վ
է
որ
մարդ
կրնայ,
Երբ
սկսի
քերթուածն
հիւանդ
երկնքին,
Ժպտի՜լ,
ժպտի՜լ՝
Ցաւին
համար
այս
կեանքին...
Որքա՜ն
կանանչ՝
մարգերուն
մէջ.
Որքա՜ն
նուագ
թռչունի.
Հարկաւ
ամէն
իրիկուն,
սա
հեթանոս
կատարներէն,
Հովը,
մազերը
թափած,
Կու
գայ
երգել
այս
դրացի
ու
դիւթական
անտառին
մէջ...
Խաղաղութեան
ու
Տրտմութեան
այս
հիւղակին
սեմին
նստած,
Երբ
սկսի
քերթուածն
հիւանդ
երկնքին,
Ինչպէ՜ս,
ինչպէ՜ս
պիտի
ըմպեմ
հաշիշը
մութ
գոյներուն,
Ու
երազեմ,
աչքերըս
գոց,
նուաղագին,
Երբ
սկսի
քերթուածն
հիւանդ
երկնքին...
