ԳԵՐԱԳՈՅՆ
ԱՊԱՒԷՆԸ
Քանի
օր
է,
Տառապանքը,
քրքջալով,
«Ալ
դուն
ի՛մս
ես,
հպարտ
տղայ»,
կ՚ըսէ
ինծի.
«Ալ
մ՚երազեր
ո՛չ
հորիզոն,
ո՛չ
կապոյտ
ծով,
Պիտի
գիշերն
այդ
աչքերուդ
մեջ
թեւածի.
Ալ
դուն
ի՛մս
ես,
հպարտ
տղայ»,
կ՚ըսէ
ինծի։
Ու
ես,
ժպտուն,
աչքերըս
գոց,
կ՚ըսեմ
իրեն.
«Դու
թշնամի՞…
Տես,
ամէն
վարդ
կը
թարշամի
Գիշերին
մէջ.
գիշերին
մէջ,
լուռ
կը
նիրհեն
Դեղեր
ոսկրի
որ
Կեա՛նքն
էին…
Դու
թշնամի՞.
Ահ,
միմիայն
կամքս
ա՛յն
ատեն
կը
կարկամի,
Եթէ
կրնաս
ջնջել
բարի
Մահն
աշխարհէն…»։
