Վասն
Ամիրգունայ
Խանին:
Յորժամ
էառ
զԵրեւան
Շահ-Աբաս
թագաւորն
Պարսից,
կարգեաց
անդ
իշխօղ
զԱմիրգունայ
խանն,
այր
քաջ`
եւ
սրտապինդ`
եւ
արի
՚ի
պատերազմունս,
անահ
եւ
աներկիւղ,
շէնարար
եւ
սիրող
քրիստոնէից:
Սա
՚ի
տիրելն
իւրում
Երեւանայ,
իսկոյն
ձեռն
էարկ
շինութեան
եւ
մարդաշատութեան:
Նախ
սկսաւ
շինել
զբերդն,
եւ
ապա
ապարանս,
եւ
զայգիս,
եւ
զբուրաստանս,
եւ
զպարտէզս,
եւ
հանել
զառուս,
եւ
առաւելուլ
զջուրսն:
Այլ
եւ
՚ի
տեղիս
տեղիս
թեթեւացոյց
զհարկն,
եւ
եբարձ
զծանր
լուծ
՚ի
պարանոցէ
ռամկաց:
Բայց
զի
բազմացոյց
զսուխրայն`
այսինքն
կոռն.
քանզի
որպէս
ասացաք`
թէ`
շինուածս
առնէր.
վասն
այնորիկ
բազմացոյց
զկոռն:
Վասնորոյ
առասպելեցին,
թէ`
կին
յղի
գոլով`
այր
նորա
տանէին
կոռ,
եւ
ո'չ
թողուին
գնալ
՚ի
տուն
իւր.
եւ
կինն
ծնանէր
որդի
եւ
զարգանայր,
եւ
առաքէին
զնա`
կոռն,
զի
հայրն
երթիցէ
՚ի
տուն:
Զայս
առասպելս
վասն
բազմութեան
կոռին
ասացին:
Զի
թէպէտ
բազում
էր
կոռն,
սակայն
Խանն
տայր
զհաց
մշակացն
կոռին.
վասնզի
ողորմասիրտ
էր.
բազում
հաց
եփեալ,
եւ
բառնայր
ձիոց,
եւ
առեալ
գնայր,
շրջէր
յանդաստանսն,
եւ
բաժանէր
զհաց`
որք
վաստակէին
յանդս:
Վասնորոյ
(աշզնին)
զերգս
գովասանութեան
ասացին
վասն
առատաձեռն
լինելոյն:
Եւ
այսպէս
կացեալ`
շինուածս
առնելով
յերկրին:
Մինչ
ինքն
կենդանի
էր,
սա
բազում
քաջութիւնք
արար
ընդ
դէմ
Օսմանցւոցն:
Քանզի
Բ
[2]
անգամ
գնաց
՚ի
գաւառն
Կարնու,
աւերեաց
եւ
գերեաց
զերկիրն,
եւ
եհաս
մինչ
՚ի
դուռն
բերդին
Արզրումոյ,
եւ
Լաղթովն
(լախտ)
եզարկ
զդուռն
բերդին.
եւ
զգերիսն
բերեալ
յերկիրն
Երեւանայ
բնակեցոյց:
Այլ
եւ
գնաց
զկողմամբն
Վանայ
եւ
Մշոյ.
եւ
գերեալ
զնոսա`
եբեր
զգերիսն
եւ
բնակեցոյց
՚ի
նահանգսն
որ
՚ի
մէջ
Երեւանու
՚ի
դաշտն:
Քանզի
գեղորայքն`
որ
՚ի
մէջ
Երեւանայ
եւ
Էջմիածնայ
են,
այսինքն`
Քալար,
Գօկգումբէթ,
Կաւակերտ,
Փարաքար,
Սապատ,
եւ
այլք`
որք
գերեաց
՚ի
գաւառացն
Օսմանցւոց,
բերեալ
բնակեցոյց
յայսմ
գեղորայս.
եւ
ահա
կան
շէն
մինչեւ
ցայժմ:
Եւ
այսպէս
կայր
նա
քաջութեամբ,
եւ
փոյթ
՚ի
շինութեան
աշխարհին
Արարատեան.
այլ
եւ
սիրեաց
ազգս
Հայոց.
եւ
միշտ
գնայր
՚ի
տունս
քրիստոնէից,
ուտէր
եւ
ըմպէր
ընդ
նոսա:
Եւ
կարգեաց
գաւառապետս`
որ
է
մելիք:
Ի
գեղջէն
Քանաքեռոյ`
զոմն
Դաւութ
անուն
կարգեաց
Մելիք
Կոտէից
եւ
Անբերդու:
Եւ
Գեօզալ-բէկ
անուն
ոմն
՚ի
Կարբոյ`
արար
ընկեր
եւ
խորհրդակից
Դաւութին:
Եւ
Խանն`
զոր
ինչ
եւ
առնէր,
հարցանէր
նոցա.
եւ
յորժամ
նստէր
յընթրիս,
յաջմէ
եւ
յահեկէ
իւրոյ
նստուցանէր
զմելիք
Դաւութն
եւ
Գեօզալ-բէկն,
եւ
ասէր,
դուք
հայր
իմ
էք,
եւ
ես
որդի
ձեր:
Զայս
առնէր,
զի
հաճոյասցի
յաչս
ամենեցուն,
եւ
լինիցին
փոյթ
՚ի
շինումն
աշխարհին:
Եւ
այսպէս
խոհեմ
իմաստութեամբ
վարեաց
կեանս
իւր
մինչեւ
՚ի
մահ: