Յաւուրս
ձմերայնոյ
եղեալ
ահագին
որոտումն
յամսեան
Ահեկի,
որ
էր
քսաներորդ,
եւ
զայսոսիկ
գրեաց
ի
Գրիգոր
եպիսկոպոսն
Մոկաց
եւ
Մանազկերտոյ,
սակս
ելոյ
եւս
անձրեւ
սաստիկ:
Կամիմք
իմանալ
զձիածինն
պառաւեալ,
ծայրագոյն
ծերունւոյն
հիբար
տարտամեալն,
ամոքեալ,
թխահերօք
զհիքութեանն
բերելով
ձեւ
իգական:
Թերեւս
եւ
Առէս
լուծեալ
զմակավազեանն
հրաշունչ
մորուեղ
յոքնայածուկ
ի
դովրացի
դովար
յեղափոխէ:
Որ
յերեկեանն
ճայթիւն
գոռմանն
եւ
խխնջիւն
վրնջելոյ
պայթուցեալ
պապչեկին
լալաւարթիւն
ալախութման
քաղուն:
Ուրեմն
նահանջեալ
յԱմնոսէ,
զՆիսեանն
նշանակեալ
ցուցակութիւն,
երեւակայեր,
եւ
այն
ի
կողմանէ
տասնեկին
եօթն
անկեանցն
յունականին
թուոյ,
կամ
եթէ
ի
Թորգոմեան
երից
եօթն
անկեանց
եռակի
բարդեցելոց
Ահկեան:
Որում
Արտաշէսն
Պարթեւ
բաղձայր
մլոյ
մրրկեալ
ծխոյ
շամանդաղեալ
մակաւասար
շինից
եւ
քաղաքաց:
Ո~
տայր
ինձ,
ասէր,
զծուխ
ծխանի
եւ
զառաւօտն
նաւասարդի,
զվազելն
եղանց
եւ
զվարգելն
եղջերուաց.
մեք
փող
հարուաք
եւ
թմբկի
հարկանէաք,
որպէս
օրէնն
է
թագաւորաց:
Եւ
զայս
ասեն
ի
վախճանելն
իւրում,
զոր
եւ
ի
գռեհիկս
աւանդեալ
գտաք,
ողջ
լե'ր: