Թղթեր

Լուաք թէ եկն պապն պաղակ, վարդանասարն պիսակ,
Գիշերաբուն Բուլղարաց, սպիտակափառն գեստրաս,
Այրարատեանն գագաթն եւ Կոդրայինն կատար,
Պատագարոսն պրաքսիս, սէգ գիշերեանն ճեմօղ,
Աւարառօղ, աւերօղ, վատահամբաւն Նիկաւղաս:

Աղէ~ զինեա', զինուորեա', սպառազինեա', դու վառեա'.
Արիաբար դու մրցեա' ի հանդիսի ատադին.
Միամարտիկն վառիս, որ մերկանդամ մարտնչէր.
Փիղսաժանի անհառի քեզ ի դիմի հարկանի.
Արջ անտառի շիկորակ քեզ մարտնչել հանդերձի:

Արդ միլարեայն, դու պնդեա~ զլայնալիճ հայրենին.
Զերեքթեւեանն դու մխեա', յառաջ մատի'ր եւ քաղեա'.
Այս քեզ Բէլայն հաս հանդէս եւ Թորգոմեանն Հայկայ.
Աճապարեա' եւ փութա', զի ես Կադմեանն Արամեան.
Ահա' հրոսակք աճեցին, ահա' հասին քեզ քաղդեայք.
Այլ դու Տէրամբ զօրացի'ր եւ Յիսուսիւ պարծեցի'ր:

Աղէ~ ա'ռ ընթերցի'ր զարհեստ ոտանաւորացդ. դիւցազնական է տաղդ, քաջ ոլորեալ, եւ տաղ պղպջուն, օղուն եւ զեղուն, եռակի վանկօք շարակայեալ, լի, հոյծ, կատարուն, շարժուն, ոչ վիժեալ գծի, ոչ նուազեալ յօդի, ոչ փոփոխեալ տառին, կարեկցաբար առ իս ձգելով զձայնակիցսն, ստուգաբանութեամբ եւ շարակացուցեալ, շորթելով կամ ճողոպրելով, այլ իբր առ մանկականսն քեզ կամեցայ յըստակ վճիտ շարագրել զայսոսիկ, զի մի' անկարելի ոմանց թուեցեալ, արտավազիկ արշաւանօք փախիցեն, այլ դիւրալուր եղեալ թերեւս լսիցեն. զի սովորեալ կաթին, կարասցեն զկնի այսր զմերս փութացուցանել բանաստեղծութիւնս, զի զկատարեալն կերակուր տացո'ւք իբր զքաջ խոհակեր: Ողջ լե'ր: