Առ
Կիրակոս
յոյն
դպիր:
Յաղթող
վայելչական
ճեմեալ
պատահեմ
քեզ,
մարտուցեալ
յայսմ
գծի.
տարակուսեալ
տատանիմ,
զբազում
օտարոտի
կասկածել,
վարդապետելով
ի
մի
ածել
զօրէն
վիմի
լպրծուտ
ոտից
անհաստատելի
եւ
անկառչելի
ղորկոտ
գնացից
անուղի,
զօրութեամբ
բազկի
շարագրական
բանաստեղծեալ
բաժանեմ,
զի
կարօտասցիս
անգիտաբար:
Քանզի
ճշմարտադատն
իմ
հատուած
գանձեալ
դժուարին
քննողի
եւ
անգիտելի.
քանզի
դեգերեալ
շրջի
տիրապէս
խորհել.
եւ
ի
վերայ
հասանել
ըստ
իրեն
ոչ
կարէ
յիրաւի,
զի
թագուցեալ
ծածկի:
Եւ
այժմ
հասաւ
քեզ
երկունք,
բայց
ոչ
ծնցիս
ճշմարիտ
բամբասօղդ
մեզ
երբեմն
երեւեալ:
Հնազանդեա'
սակաւ
կատակերգական
աշխարհօրէն,
որպէս
ասէ
Հոմերոս,
ի
տաճարին
ճշտելով
վայելչաբանեալ
նրբագոյն
բանիւք:
Այլ
մեզ
յայտնի
եւ
քեզ
անյայտական,
եւ
կարծիս,
եւ
աներեւակ
նորայն
բանք.
զօրութիւն
իմ
եւ
լոյս
երեւեալ,
օգնութիւն
ընկալեալ
եւ
Հոգւոյն,
զստաբանութեան
քո
ծածկոյթ
անարգեցից:
Հռչակեալ
աւետաւոր
լինին
պատճառաբանիդ
երբէք
թէ
զթշուառութիւնն
թողցես,
ընձեռեցից
յայտնի
լուսաւոր
բան
եւ
ի
չափ
ածից
եւ
թափեցից
ի
վերջին
տգիտութենէ: