Առ
արքեպիսկոպոսն
է:
Պաղէտին
Աղէկտրացի,
որ
մերձ
առ
Եւնոմիոսն
զարգացեալ
երաժշտէր,
ի
Պոլեպոնտացիսն
չու
արարեալ,
ի
կացրդի
Դեմետրեայ
երգէր
երգ
ոչ
մերկ`
այլ
արգալիական
մորթովք
արջառոցն:
Փողս
պղնձիս
ինն
եւ
տասնեկի
եւ
զիւրն
երգ
ձայն
վերտառեցեալ
առոգացուցանէր
լայնելով.
երգ
հաւեղն
եւ
քմազարդիւն
ընդ
ռնգունսն
հոսեալ
հնչէր
հարթ
երկնի.
եւ
ի
փողոյն
տրոհեալ
զօրէն
ճարտարկանն
ճռուողեալ
հրաշացուցանէր
զհանդէսն:
Բայց
Դեմետրի
յայս
հայեցեալ,
զիւրն
կամեցեալ
ցուցանել
նշանս,
վերշարժիկ
դողմամբ
շարժեցեալք
երկիրն:
Եւ
իմացեալ
Պաղէտնայ
զայն
ազդումն,
սկսաւ
յանկարծ
կաքաւել
ոտամբն.
եւ
թնդիւն
դաբման
ոտիցն
զմիմեամբք
՚ի
զկարծրէ
կօշկացն
կրնկան
կայծակունս
թափեալ
փայլակնակերտ
զտեսողացն
կափուցանէր
զաչս:
Բայց
Պաղէտին
պատուեալ
՚ի
Թոմացւոց
ժողովէն,
եւ
ձիր
ոսկւոյ
նմա
շնորհեալ
ամի
ամի
եւթանց
հազարաց,
ոչ
եւս
դարձեալ
կամեցաւ
դառնալ
ի
տեղի
իւր:
Այս
քեզ
սակս
կուրիդ
երաժշտի
իմաստասիրեցի,
զի
մի'
դարձցի
ի
տեղի
իւր,
այլ
այլուրեք
տնօրինեսցի
ի
քէն
նախախնամեալ,
զի
զօրէն
Պաղետինայ
տօնեսցէ
Դեմետրի
ի
ժողովին
Թոմացւոց,
ողջ
լե'ր: