Պատմութիւն Աղուանից աշխարհի

ԳԼՈՒԽ ԻԲ
Երանելւոյն Յոբայ ճգնաւորի հաւատացուցանելն զմեծագոյնն Արցախայ գաւառն Պազկանց

Եւ պատմեաց վանաց երէցն եւ ասէ. «Երէց միՎեկերտու Յոբ անուն՝ ճգնաւոր եւ յոյժ առաքինիվարուք կեցեալ յաշխարհի, որ ունէր եւ առաքելականշնորհս, քանզի եւ մեծագոյն աշխարհ մի Արցախայ՝Պազկանք անուն, դարձուցանէր ի մոլորութենէ եւառնէր աստուածածանօթս անճառելի խորհրդոյխորհրդակից Երրորդութեանն պաշտօնատարս։ Սա եկեալկատարէր բազում անգամ զյիշատակ Սրբոյն Գրիգորիսիեւ ասէր երկիցս եւ երիցս առաջի բազմաց, եթէ թագաւորհաւատացեալ յառնելոց է յաշխարհիս Աղուանից եւխնդիր առնէ տեղւոյս եւ Սուրբ նշխարացս Գրիգորիսի։Եւ դարձեալ այլ ոմն անապատաւոր հիւր եկեալ մեզ, եւմեր ընդ առաջ ելեալ ընկալաք զնա որպէս սովորութիւնէ եղբարց։ Եւ լուացեալ զոտս ճաշակել փոքրագոյն ինչ, եւ ելեալ ի տեղւոջդ յայդմ ի քուն մտեալ հանգչէր. եւյարուցեալ վաղվաղակի՝ խաչ արարեալ իւրով իսկձեռամբ՝ կանգնէր ի տեղւոջն. եւ մեզ պատուիրէրասելով. «Մի՛ ոք զխաչդ ի բաց հանցէ ի տեղւոյդ, այլմեծագոյն խաչ տուք հարկանել ի տեղիդ եւ այգուն եւերեկուն աղօթս կատարել եւ խունկ ծխել, զի մեծսքանչելիս տեսանեմ ի տեղւոջնե։

Եւ այլ աբեղայ ոմն հիւր եկեալ, եւ մեք ճաշհրամայեցաք տալ. եւ մինչ նա հաց ուտէր, եւ մանուկ միգինի տայր բաժակաւ, եւ ի շինին ամբոխն իմն լինէր։ Եւմեր ամենեցուն զհիւրն թողեալ մեկնակ՝ յաղաղակներթայաք. եւ հիւրոյն յարուցեալ զբաժակն առեալգնայր. եւ տարեալ վաճառէր. եւ զգինսն առեալ ի դպրոցմտանէր եւ ուսանէր թոշակաւն։ Եւ տեսանէր իտեսլեանն բաժակագողն՝ այր մի եպիսկոպոս նստեալաթոռով առ խաչին, զոր անապատաւորն տեսլեամբ եւզինքն մերկ կապեալ՝ տանջել հրամայէր ի վերայ Սրբոյգերեզմանին։ Եւ յարուցեալ ցուցանէր զմարմիննբազմաց, զի կապուտակացեալ էր հարուածովք ահագինտանջանացն։ Եւ այնպէս օր ըստ օրէ հրամայէր տանջել, եւ նորա ի բռնութենէ տանջանացն ապաստանի ի Սուրբքաղաքն Երուսաղէմ՝ խնդրելով զբոյժ տանջանացն։

Եւ տեսանէր դարձեալ անդ ի տեղւոջն զնոյնեպիսկոպոսն դժնդակագոյն եւս հարկանել հրամայէր եւասէր. «Չիք հնար բուժել քեզ ի տանջանացդ, եթէ ոչերթեալ խոստովանեսցիս ի նմին տեղւոջ, ուստիզբաժակն գողացարե։ Եւ յարուցեալ աբեղայն առնոյրզգինս բաժակին եւ գնացեալ յԵրուսաղէմէ՝ գայրյԱմարաս։ Եւ մտեալ յեկեղեցին՝ կոչէր առ ինքնզվանաց երէցն, սկսանէր լալով խոստովանել զիրսն։ Եւբազում աղաչանօք տուեալ զգինս բաժակին եւ եկեալցուցանէր զտեղին, ուր խաչն կայր։ «Այդր եպիսկոպոսնստէր, ասէ, լուսաւոր զգեստու եւ ահաւորկերպարանօքե։ Եւ զտեղին ցուցեալ զգերեզմանին, եթէայդր հրամայէր զիս հարկանել։Եւ ընկալեալզառողջութիւն տանջանացն՝ գնայր խաղաղութեամբ: Եւբազումք ի գիւղս, ասեն, որ անորդիք լեալ են եւ եկեալուխտեալ եւ հող առեալ ի տեղւոյս՝ որդեծնութեանզաւակի հասին. եւ ամենայն ջերմոտք եւ ախտաժէտք հողառեալ՝ վաղվաղակի ընդունէին զառողջութիւն անձանցիւրեանց։ Եւ մինչ դեռ զայս ամենայննշանագործութիւնս պատմէին առաջի արքային, լսելիլինէր նմա։