Բանաստեղծութիւններ

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

Յէ՜ բանդագուշ ի սէր ոսկւոյ, որ զհոգիդ հանես ձօն,

Զաշխոյժ հոգի պարմանեկին քոյդ թակարդես ի ծուղակ.

Դմա թոյլ արա գարունագեղ լուսաւորիլ հոգւով օ՜ն,

Քան յորոգայթ ցանցել յիմար խենէշութեան ի վանդակ։

Զի՞նչ որ ուսումն ո՛չ ընձեռէ ո՜վ դու ժպիրհ ցնդաբան,

Զո՞յր զկուրացեալ հոգւոյ ակունս չ՚լուսաւորէ անաղօտ.

Զյիմարութիւնդ, յորում թխսես, նա փարատէ անպայման,

Որում թշուառ քով վիճակաւ զանխուլ ի քէն դու կարօտ։

Բաբէ՜, խաւար մտայց հոգւոյդ, սին սաղարթիւք քո անձին,

Որ ոսկէկիր ըղձաս լինել քան գրագէտ եւ գիտուն.

Որ անկասկած զկուրութեան զմթութիւն անփարատ

Ի քոյդ հոգւոյ շեղջցէ ակունս յաւէժաբար հաստատուն։

Քո կրպակաց պատուարք, որմունք եւ խստապինդ մեծ գրունք

Ի քոյդ գլուխ աւերակօք կարկառեսցին յաւիտեան,

Եւ քո կրիւք մտաց վարկօք զգածեալ որդիքդ եւ թոռունք

Զքարի հարցին միշտ անխնայ, իբր զծնունդ քաղդէեան։

Իմաստութիւնն չէ՞, որ զլուսոյ իւր ճառագայթ եօթնաջահ

Հանգոյն արփւոյն տարածանէ հողագնտոյս ի յոլորտ.

Մի թէ եւ քեզ զկուրութեան մերկել խավար չէ ի ճահ,

Բանասիրաց՝ զի զշինուածս փլուզանես դու յոխորտ։

Թո՜ղ պատանեակդ, մինչ յառոյգ տիս մինչ զօրեսցէ հաստատուն,

Զգայլ գիտութեան ձգել կաթին սերտ փութացի կամակար.

Թո՛ղ եւ լուսով պերճ գիտութեան հոգւոյն կացցեն ջահք փայլուն,

Զի յաշխարհի մի՛ յիւր ընթացս դեգերեսցի վայրապար։

Խի՜ղճ ազդեսցէ գո՛նէ ի սիրտդ, յէ՜ անոպայ դատաւոր,

Արծաթ քանզի արդարանայ յատեան մտացդ քան զլոյս.

Զի՞նչ քո ոսկի հոգիդ զօրէ պտղաբերել բեղմնաւոր,

Որչափ ուսման լոյս անազօտ յոր չիք մտաց տարակոյս։

Զարքայորդւոյն Սողոմոնի զարդար առ այդ վճիռ լուր,

Որ լաւ ասէ զկոյր ակամբք, քան զկուրացեալն մտօք,

Ո՞ւր քո ապա ոսկւոյ անուն, ո՞ւր արծաթին, ո՜ դու կոյր,

Յոր դանդաչես զառանցանօք, զլուսոյ բարձեալ զբողոք։

Նիւթ ժանգահար, որ ըստ ինքեան զիւր ո՛չ պահէ մաքրութիւն,

Զիա՞րդ կարէ անախտ պահել զքեզ յասպարէզ կենցաղոյս.

Այլ գիտութեան անշամանդաղ ճառագայթից զօրութիւն

Խաւար բանդէդ զոգիդ կարէ լուսաբաց բերել կոյս։

Օ՜ն սիգաճեմ ընդ պատանւոյն ի լոյս փութա գիտութեան,

Յաջող ի քայլ զճեմ առնուլ ի լուսեղէն ի կամար,

Ի բա՛ց ընկեա՛ զախտ արծաթին եւ որ զոսկւոյն ցանկութեան,

Որք զքեզ յանել ի գուբ կարթեալ զհոգիդ մաշէ ժանդահար։