Բանաստեղծութիւններ

ՍՈՒՐԲ ՄԵՍՐՈՎԲԻ ՏՕՆԻՆ

Մովսէս թէեւ օրէնք տուեց,

Բայց գիրը կար շատ առաջ,

Մեսրովբ ազգերին գիր տուեց,

Չարժէ՞ սա մի խաշնարած:

Այո՛, եւ սա արածում է,

Բայց հայ ազգի գառները,

Սորա հօտը լուսակիզն է.

Ի՞նչ էր քուրմ Հոթորինը:

Գօտեպնդած Մե՜ծ Պարթեւի –

Սահակի հետ միասին,

Աշխա՜րհ ծնան, լո՛յս աշխարհի.

Մա՛հ, մի՛ մօտեցիր սուրբին:

Հուր լուսաճեմ նշանը վառ,

Էջմիածնից Օշական

Դագաղին վրայ բռնած պար`

Չէ՞ր բուն լոյսը Մեսրովբեան:

  Նա Մեսրովբին՝ աստղերից վեր

Գրեց անուն բոցավառ,

Թող գան, երթան բիւր բիւր դարեր,

Նորան չի տիրիլ խաւար:

Եո՜ւհա՜, ծթռած իմաստակներ,

Վասակի զարմ ուրացող,

Ո՞ւր էք նամաղուլ բէհսաբներ

Անում, որպէս հերձուածող:

Իբր. «Մեսրովբ պարտական է

Սըւազցի Մխիթարին.

Հացեկացին սկսել է,

Բայց կատարել Սըւազցին»:

Ըռխի՜ն եաշիր, դու, այդ չքի,

Տե՛ս, ինչ մեծ մեծ է բրդում,

Հողս գլխիդ, ձեր ո՞ր գործի

Համար այդպէս էք խօսում:

Թէ՞ կարծում էք, որ աշխարհում

Վիեննացուց զատ մարդ չկայ.

Ը՛հ, Մեսրովբի սատկա՜ծ կատուն

Ձեզ մի այնպիսի զարբ տայ,

Որ մուկի պէս Վատիկանի

Մտնէք ծակերն ահաբեկ.

Այսօր տօնն է մեր Մեսրովբի,

Ուրացողք, ծո՛ւնկ չոքեցէք: