Բանաստեղծութիւններ

ԱՍՏՈՒԱԾ

Ո՜վ երկնային խաղաղութիւն, որ մեր խելքով չես չափւում,

Ճառագայթիդ եւ մեր հոգուոյ աչքն էլ բնաւ չի դիմանում.

Դո՛ւ, որ բնութիւնը ստեղծեցիր, ինչո՞ւ իմ պարոն մարդին

Այն րոպէին ցոյց չտուիր քո ստեղծուածք սուրբ ձեռին,

Սահման դրիր, չեն անցկենում, հազարաւոր անցնի դար:

Մարդը քո գործը հասկանալու ամենեւին չունի հնար.

Այն ընդարձակ բարձրութիւնից ամպը կաթ-կաթ ջուր ցողեց,

Ծարաւին իւր ծարաւն անցուց, հովտի մէջ գետը վազեց,

Նոյն ամպումը փայլակ ու բոց ջրերի մէջ փայլեցան:

Կատաղած առիւծը վազեց մորին, մարդիկ ահից թաք կացան.

Զարկեց շանթը, գոռաց երկինք, հեղեղը չեղաւ խափան ,

Ծառի ծայրր դեռ վառւում է ջրի տակում իբր ի տան.

Եւ բնութեան չնչին մասն իւր պաշտօնը կատարեց,

Մանանեխը թռչնոց համար նիստի օթեւան պատրաստեց.

Հետզհետէ եւ կենդանիք, նաեւ անշունչ արարածք

Բերին մարդուն ընտիր զոհեր` կեր կամ զգեստ, պատարագ:

Ո՛վ խնամող եւ հաստիչ աջ, ո՜վ երկնային կառավար,

Ո՞վ է հաշուել, քանի՞ արդեօք քո առաջից անցաւ դար,

Մենք` հող, մոխիլ , դու` մեր հաստիչ, դու մեզ տուիր միտք ու բան,

Քննել, տեսնել որչափ մեր խելքը կարող է մեզ տալ սահման: