Բանաստեղծութիւններ

ՆՈՒԷՐ ԱՄԻՐԵԱՆԻ

 

Ասա՛ , Մուսայ ́, ինչպէս երգեմ,

Հնչեմ քնարս որպէ՞ս.

Ինձ ո՞վ կը տայ նոր զօրութիւն,

Եթէ դարձեալ դու չօգնես:

 

Մուսա՛յ, յանգիր դու իմ վերայ,

Լարէ քնարիս թելերը,

Առաջնորդել իմ մատերիս,

Թող հնչէ իմ քնարը:

 

Ինձի փչէ աստուածային

Նոր զօրութիւն, նոր ոգի,

Թռցրու ինձ շուտ Սակոյլնիկ,

Ուր կայ մի կոյս գեղանի:

 

Րամ-րամ մարդիկ կ'երթան այնտեղ,

Բայց ո՞վ տեսաւ նորանցից

Այն անտառների թագուհին,

Որ ծածկած է աչքերից:

 

Եւ ո՞ւմ արդեօք նա իւր սիրտը

Գրաւ տուեց ասելով.

«Ոչինչ չունեմ, բայց միայն սէր

Քեզի տալիս եմ հաւատով»:

Այնտեղ շատ մարդ զբօսնում են,

Բայց մեռած է սրտերը,

Մի պատանի աշխոյժ կրքով

Տեսնում է այս աստղը:

 

Նորան տուեց բամբիշն իւր սէրը,

Նորան ասաց. «ես քո՛ եմ»:

Ամիրեանն էր այն պատանին,

Որ ես այստեղ յիշում եմ:

 

Իսկի կայ մարդ, որ ստանար

Այս խօսքերը իւր բաժին,

Առատութեամբ, որ նա տուեց

Ուսանող Ամիրեանին:

 

Նորան կոյսը գեղեցկադէմ,

Նորան ժպտաց միմիայն.

Նորա համար նա ծնած էր,

Այլք ամենայն չեն արժան:

 

Ուսո՛յ, խնդրեմ, Մուսայ նազիկ,

Տուր վրձինիս քաջ ներկեր,

Որ կարենամ նկարագրել

Նորա դէմքի ճիշտ պատկեր:

 

՚Ւ հիւսած մազերն թուխ-թուխ գլխի,

Կոկոն աչքը կը փայլի,

Արդեօք ու՞նք է աչքի վերայ,

Եթէ կամար լուսինի:

 

Երեսն անբիծ, կարմիր շրթունք,

Մարմարոնեայ մարմինն է,

Թէ գեղեցիկ երկրիս վերայ

Կայ` միմիայն այն նա է:

 

Րախացի՛ր, դու, ցնծա՛յ, բերկրեա՞յ,

Մուսան ասաց Ամիրեա՛ն,

Որ աշխարհքումս դու ճարեցիր

Քեզ այսպիսի սիրական: