Բանաստեղծութիւններ

ՊԱԼԵՍՏԻՆՈՒ ՈՍՏ

Ասա՛ ինձ, ոստ Պալեստինեան,

Ո՞ւր բուսար կամ ո՞ւր ծաղկեցար,

Ո՞ր բլուրների կամ ո՞ր հովտի

Դու զարդ եղար գեղեցկութեան:

Յորդանանու իստակ ջրի մօտ

Արեւու ելքը քեզ փաղաքշեց,

Լիւան լերանց գիշերուայ հողմը

Քեզի այդպէս բողբոջեց:

Սալեմի դժբաղդ որդիքը`

Երբ քո տերեւքը հիւսում էին,

Յուշիկ աղօթք արդեօք նոքա

Կամ հին տաղեր երգեցին:

Միթէ կա՞յ դեռ արմաւենին`

Շոգ օրերում լայնատերեւը:

Նա գանչու՞մ է դարձեալ իւր մօտ

Անապատի անցաւորքը:

Անմխիթար բաժանմա՞ն մէջ

Թառամեցաւ նա, որպէս դու,

Թէ ցրիւ ընկան կտորները

Դեղնած տերեւների վերայ:

Իմացի՛ր, ջերմեռանդ իւր ձեռքովը

Ո՞վ քեզ այստեղ բերել է,

Տխրեցաւ՞ նա շատ քեզ վերայ,

Արտասուաց հետք սրտումդ կա՞յ:

Աստուծոյ սիրած քաջ զինուորն էր

Այնպէս պայծառ ճակատով,

Ինչպէս դու, միշտ երկնից արժան,

Մարդերի եւ աստուծոյ առաջ:

Ծածկեալ խորհրդի հոգսերով`

Սուրբ պատկերի առջեւը`

Կանգնած ես դու, ոստ Սալեմի,

Սրբութեան լուրջ պահապան:

Ճրագի վերջին պայծառ լոյսի

Տապանակ, խաչ, սուրբ հանգանակ,

Աստուածային խաղաղութիւն:

Լի են միշտ, լի քո կողքումը: